Giulio BEVILACQUA

Giulio BEVILACQUA, urodził się w Isola della Scala (Verona) dnia 14 września 1881 roku. Po pogłębieniu w Lowanium studiów o kierunku polityczno-społecznym i w celu zaangażowania się w inspirację katolicko-ludową, w grudniu 1905 roku wstąpił do Kongregacji Oratorium della Pace w Bresci i został wyświęcony na kapłana w dniu 13 czerwca 1908 roku. Jako oficer strzelców alpejskich w czasie pierwszej wojny światowej, pod jej koniec znalazł się obozie koncentracyjnym, gdzie był podporą i przewodnikiem towarzyszy niewoli, wciągając ich w rozmowy na tematy religijne, później zebrane w książce La luce nelle tenebre [Światło w ciemnościach] (Mediolan 1921). Po powrocie z niewoli, wybrany prepozytem swojej Kongregacji, rozpoczął ostrą polemikę z faszyzmem, który w 1928 roku zmusił go do udania się «na wygnanie» do Rzymu. W sierpniu 1932 roku, po powrocie do Bresci, na nowo podjął działalność apostolską oraz jako prelegent, jednak poddany nadzorowi reżymowej policji. W czasie drugiej wojny światowej służył jako kapelan w marynarce. Zwolniony w sierpniu 1944 roku, połączył z posługą kapłańską zaangażowanie kulturalne i założył, z innymi, czasopismo Humanitas (1946), pobudzające do odradzania wartości moralnych, intelektualnych, religijnych człowieka i pracy. W lutym 1949 roku, przeniósł się na peryferie Bresci, do baraku, który służył za kościół, później przekształcony w parafię i poświęcony, w 1952 roku, św. Antoniemu, aby sprawować apostolat wśród biednych i proletariatu. Wniósł znaczący wkład, podczas Soboru Watykańskiego II, jako członek komisji dla przygotowania i urzeczywistnienie konstytucji o Liturgii, owocu jego długiej działalności duszpasterskiej, koncentrującej się na chrystologicznym znaczeniu cyklu liturgicznego, osiągającego szczyt w tajemnicy eucharystycznej. Cechowała go także wielka otwartość na dialog ekumeniczny oraz przyjaźń z protestantami i ateistami. Dnia 25 stycznia 1965 roku został przez Pawła VI, jego syna duchowego, mianowany kardynałem z tytułem San Girolamo della Carità. Dnia 15 lutego tego roku został konsekrowany na biskupa w bazylice Santi Faustino e Giovita w Bresci. Od Pawła VI otrzymał przywilej zachowania swojej funkcji proboszcza, stając się w ten sposób pierwszym kardynałem-proboszczem w historii Kościoła. Zmarł, na plebani swojej parafii, dnia 6 maja 1965 roku. Został pochowany w krypcie pod wielkim ołtarzem w kościele Oratorium della Pace w Bresci.