Newman – święty dla nas, inspiracja 14

MELISSA VILLALOBOS: MY ENCOUNTER WITH 'THE WORLD WE DO NOT SEE’

This year showed that seven words saved two lives. In fact, one of the saved lives went on to give birth to two more people. Thus, seven words gave life to four people. That is a lot of people who owe their lives to a handful of words.

As St John Henry Newman explained, our “words have a meaning, whether we mean that meaning or not; and they are imputed to us in their real meaning”. I said the seven words from my heart, and meant them when I insisted: “Please, Cardinal Newman, make the bleeding stop.”

I reached out to him because I was alone on my bathroom floor bleeding profusely in my pregnancy while my four other young children were in the kitchen downstairs and my husband, David, was in a plane travelling for work. I asked Newman to save me because I knew he was in heaven and would bring my request directly to God.

I was pregnant with my daughter, Gemma, and was hemorrhaging from a detached placenta. Newman brought my request to God and interceded to cure me instantly.

As soon as I finished saying the words, Newman immediately filled the air with the most beautiful and intense fragrance of roses three separate times. It was far more extraordinary than the scent of any roses on the earth. It is curious indeed how such ordinary words could be effective in saving lives and arousing heavenly scents.

Newman said: “We do not know how it is that prayer receives an answer from God at all. It is strange, indeed, that weak man should have the strength to move God; but it is our privilege to know that we can do so.”

Newman has given us further insight that “it is faith that is the appointed means of gaining all blessings from God”.

What an immense privilege that I could have the strength to move God with ordinary words and an abundance of faith, and that He would condescend, in His mercy, at Cardinal Newman’s request, to help me.

As soon as I was cured, I was in awe that I had experienced divine assistance from the hidden world. Newman said that the unseen world is real in that “there are two worlds, ‘the visible and the invisible’, as the Creed speaks – the world we see, and the world we do not see …” He further explained that the world we do not see is “more wonderful than the world we see … though unseen, is present; present, not future, not distant. It is not above the sky, it is not beyond the grave; it is now and here; the Kingdom of God is among us.”

Newman’s roses smelled more wonderful, in fact, than roses I have actually seen.  Newman felt more near, like my dearest friend, than many people I have actually known. The invisible world felt wonderful and present with such a goodness that could only come from God.

I could not wait to share the news with the entire visible world of my extraordinary cure from the invisible world, but first I had to tell David whose aeroplane was due to land any minute.

The phone rang, and I answered wondering how I would tell him that I had almost died, but not to worry because I had been miraculously cured by Cardinal Newman.

Should I start with the miracle or the almost died part? David was worried because only five days prior, I had been rushed to the hospital and was told the bleak news of my doomed pregnancy, and how there was no medical treatment for my detached placenta.

I was ordered to take strict bed rest too, but David knew that I was at home caring for our four children who were six years old and younger. I said “Hello” and knew that soon thereafter our lives would never be the same.

After I said “Hello,” David said: “They have messed up my hotel reservation, and I do not have a place to stay tonight. If I rush over to another hotel I might be able to get one of their last remaining rooms so I only have one minute or I will have nowhere to sleep. Quickly, how is everything?”

I did not want to rush through the glorious news of my miraculous cure so I calmly told David that everything was just fine, not to worry, and to call me back as soon as he got settled with a hotel.

My peaceful demeanour concerned him, and in what seemed like seconds he called back with a hotel secured, and asked me what was really going on.

I told David everything, and he accepted all of it as true. We both had great anticipation of the ultrasound I was already scheduled to have that afternoon, which we hoped would confirm what we believed.

That afternoon, after my babysitter came over, I went to my doctor’s appointment, which confirmed what David and I suspected. To my doctor’s amazement, there was no more bleeding, and no evidence of a detached placenta on the ultrasound. My doctor happily announced: “The baby looks perfect!”

I wanted to exclaim: “And how about that placenta!” I could not wait to tell David that the ultrasound showed that everything was indeed perfect.

Even though my doctor was delighted, he had me continue to come for previously scheduled ultrasounds for several weeks, to monitor everything carefully.

I enjoyed seeing Gemma grow normally in my pregnancy, and did not mind the extra visits, even though I knew in my heart that they were unnecessary. Although my doctor remained cautious for a while, I immediately resumed my life as an active mother.

In God’s goodness, the extra ultrasounds after my cure actually established a powerful record of medical evidence which was carefully studied by the Church.

I had had many ultrasounds before my cure showing the partially detached placenta with blood actively spilling out, and now everything was suddenly perfect and remained so. Things had not gradually got better. In fact, they were getting much worse …but then everything was suddenly perfect.

A sudden cure was outside the normal course of events. My doctor explained five days before my cure that, after many months of strict bed rest, it was remotely possible that the large wound from the ripped placenta could grow new cells and begin to reattach itself to the uterine wall and repair the hole that was allowing blood to escape. Yet I was healed suddenly. The suddenness of my cure was compelling evidence of God’s authorship.

Newman noted how God acts suddenly: “When the Angels appeared to the shepherd, it was a sudden appearance – ‘Suddenly there was with the Angel a multitude of the heavenly host.’ How wonderful a sight!

“The night had before that seemed just like any other night; as the evening on which Jacob saw the vision seemed like any other evening. They were keeping watch over their sheep; they were watching the night as it passed. The stars moved on – it was midnight. They had no idea of such a thing when the Angel appeared.”

God reveals his power as He wills, and at times the invisible world suddenly becomes visible. God’s kingdom is among us, although invisible, but in due season it is revealed.

The study of my cure revealed it to be not only sudden, but complete, permanent and without any medical or scientific explanation.

It was deemed to be a miracle providing the impetus for the canonisation of Newman, which David and I and our seven children joyously attended.

Gemma was born perfectly healthy, and I had two boys after her, and all of us were there giving glory to God. We had no idea that such a thing could ever happen to us. Before I was cured, we were like the shepherds minding their sheep before the Angel suddenly appeared, and now there we were, honouring the one who was responsible for the lives of four people in our family.

After the canonisation, my family and I travelled throughout England, which I loved. We took the greatest delight in meeting the many people filled with the same devotion as ours.

We visited Newman’s grave at Rednal, near Birmingham, to honour him and express our deepest love and gratitude, although we realise he “is not beyond the grave”. We marvelled that he has gone from shadows into the truth, and from the visible to the invisible world, where he is just as real, and most powerfully and wonderfully so.

This time Gemma and I gave him roses, and we gently laid them on his grave. Just as I meant the words that I said to St John Henry Newman which resulted in my cure, I said seven more words from my heart to him again: “Thank you Cardinal Newman. I love you.”

“For out of the abundance of the heart the mouth speaks” (Matthew 12:34).

Melissa Villalobos is a mother of seven living in Chicago

MELISSA VILLALOBOS: MOJE SPOTKANIE ZE „ŚWIATEM, KTÓREGO NIE WIDZIMY”

Ten rok pokazał, że siedem słów uratowało dwa życia. W rzeczywistości jedno z ocalonych zrodziło jeszcze dwa kolejne. Tak więc siedem słów dało życie czterem osobom. Tych wiele osób zawdzięcza swoje życie garstce słów.

Jak wyjaśnił św. John Henry Newman, nasze „słowa mają sens, niezależnie od tego, czy mamy na myśli to znaczenie czy nie, i czy odczytano je w tym właściwym znaczeniu”. Wypowiedziałam siedem słów z głębi mojego serca i nalegając wołałam: „Kardynale Newmanie, proszę, powstrzymaj to krwawienie”.

Wyciągnęłam do niego rękę, ponieważ leżałam sama w łazience na podłodze, obficie krwawiąc w czasie ciąży, podczas gdy czworo innych moich małych dzieci było na dole w kuchni, a mój mąż, David, był w drodze do pracy. Poprosiłam Newmana, aby mnie ocalił, ponieważ wiedziałam, że jest w niebie i skieruje moją prośbę bezpośrednio do Boga.

Byłam w ciąży z moją córką Gemmą i krwawiłam z oderwanego łożyska. Newman zaniósł moją prośbę do Boga i wstawił się u Niego, by natychmiast mnie uleczyć.

Gdy tylko skończyłam wypowiadać słowa, Newman trzy razy wypełnił powietrze najpiękniejszym i najbardziej intensywnym zapachem róż. To było o wiele bardziej niezwykłe niż zapach róż na ziemi. Ciekawe jest to, że takie zwykłe słowa mogą być skuteczne w ratowaniu życia i wzbudzaniu niebiańskich zapachów.

Newman powiedział: „Nie wiemy, w jaki sposób modlitwa w ogóle otrzymuje odpowiedź od Boga. To dziwne, że słaby człowiek może mieć siłę, aby poruszyć Boga, ale naszym szczęściem jest wiedzieć, że możemy to zrobić.”

Newman dał nam głębszy wgląd w to, że „wiara jest skutecznym środkiem do uzyskania wszystkich błogosławieństw od Boga”.

Cóż za ogromny przywilej, że dana mi była siła, by poruszyć Boga zwykłymi słowami i obfitością wiary, i że w swoim miłosierdziu pomógł mi na życzenie kardynała Newmana.

Gdy tylko wyzdrowiałam, byłam pod wrażeniem, że doświadczyłam boskiej pomocy z ukrytego świata. Newman powiedział, że niewidzialny świat jest prawdziwy, ponieważ „istnieją dwa światy: widzialny i niewidzialny, jak mówi Credo – „świat, który widzimy, i świat, którego nie widzimy…” Wyjaśniał ponadto, że świat, którego nie widzimy jest „cudowniejszy niż świat, który widzimy… chociaż jest niewidoczny, jest obecny; teraźniejszy, nie przyszły, nie odległy. Nie jest ponad niebem, nie jest poza grobem; jest teraz i tutaj; Królestwo Boże jest pośród nas”.

W rzeczywistości róże Newmana pachniały cudowniej niż róże, które faktycznie widziałam. Czułam, że Newman jest blisko jak mój najdroższy przyjaciel, że jest bliżej niż wielu ludzi, których znałam. Odczuwałam w cudowny sposób ten niewidzialny świat i był on napełniony tak wielką dobrocią, że mogła ona pochodzić tylko od Boga.

Nie mogłam się doczekać, aby podzielić się wiadomościami z całym widzialnym światem o moim niezwykłym lekarstwie z niewidzialnego świata, ale najpierw musiałam powiedzieć Davidowi, którego samolot miał wylądować niebawem.

Zadzwonił telefon, a ja odebrałam zastanawiając się, jak mu powiedzieć, że prawie umarłam, ale aby się nie martwił, ponieważ zostałam cudownie wyleczona przez kardynała Newmana.

Czy powinnam zacząć od cudu czy od tego, że prawie umarłam? David martwił się, ponieważ zaledwie pięć dni wcześniej zostałam przewieziona do szpitala i dowiedziałam się o poważnym zagrożeniu ciąży oraz o braku lekarstwa na moje oderwane łożysko.

Kazano mi nie wychodzić z łóżka, ale David wiedział, że w domu opiekuję się czwórką naszych dzieci, które mają sześć lat i mniej. Powiedziałam „cześć” i wiedziałam, że od tej pory nasze życie już nigdy nie będzie takie samo.

Po tym, jak powiedziałam „cześć”, David powiedział: „Pomylono moją rezerwację hotelu i nie mam gdzie się zatrzymać. Jeśli pobiegnę do innego hotelu, to być może uda mi się dostać jeszcze jakiś ostatni wolny pokój, więc mam tylko minutę albo nie będę miał gdzie spać. Mów zatem szybko co słychać?

Nie chciałam się spieszyć z radosnymi wiadomościami o moim cudownym uzdrowieniu, więc spokojnie powiedziałam Davidowi, że wszystko jest w porządku, żeby się nie martwił i oddzwonił jak tylko dotrze do hotelu.

Moje spokojne zachowanie zdziwiło go, więc w ciągu paru chwil zadzwonił już z hotelu i zapytał, co się naprawdę dzieje.

Opowiedziałam Davidowi wszystko co się stało, a on przyjął to z wiarą, że to prawda. Oboje byliśmy bardzo niecierpliwi przed kolejnym USG, które miałam zaplanowane na popołudnie, które, mieliśmy nadzieję, potwierdzi to, w co wierzymy.

Tego samego dnia po południu, kiedy przyszła nasza opiekunka, poszłam na wizytę do lekarza, który potwierdził to, co podejrzewaliśmy z Davidem. Ku zdziwieniu doktora na USG nie było już ani krwawienia, ani śladów oderwanego łożyska. Lekarz z radością oznajmił: „Dziecko jest zupełnie zdrowe!”

Chciałam wykrzyknąć: „A co z tym łożyskiem!” Nie mogłam się doczekać, by powiedzieć Davidowi, że badania potwierdziły, że wszystko jest naprawdę w porządku.

Mimo, że mój lekarz był zadziwiony, kazał mi przez kilka tygodni przychodzić na zaplanowane wcześniej USG, aby wszystko dokładnie monitorować.

Cieszyłam się, że Gemma rośnie normalnie w czasie ciąży i nie przeszkadzały mi dodatkowe wizyty, chociaż w głębi serca wiedziałam, że są one niepotrzebne. Chociaż mój doktor przez pewien czas zachowywał ostrożność, natychmiast wróciłam do normalnego trybu życia.

Dzięki Bogu, po moim uzdrowieniu dodatkowe badania USG faktycznie stanowiły potężny medyczny materiał dowodowy, który został dokładnie zbadany przez Kościół.

Miałam wiele badań USG przed moim uzdrowieniem, które potwierdziły częściowo odłączone łożysko z obficie rozlewającą się krwią, a teraz wszystko nagle stało się zdrowe i tak pozostało. Sprawy nie poprawiały się stopniowo. W rzeczywistości było coraz gorzej… ale potem wszystko nagle stało się zdrowe.

Nagłe wyleczenie było poza normalnym biegiem wydarzeń. Pięć dni przed moim uzdrowieniem lekarz wyjaśnił, że po wielu miesiącach ścisłego leżenia w łóżku być może rozległa rana z rozerwanego łożyska wytworzyłaby nowe komórki i zaczęła się przyczepiać do ściany macicy zasklepiając otwór, przez który wydostawała się krew.

A jednak zostałam uzdrowiona w jednej chwili. Nagłe wyleczenie było dla mnie przekonującym dowodem Bożej interwencji.

Newman zauważył, że Bóg działa nagle: „Kiedy Aniołowie ukazali się pasterzom, nagle wraz z Aniołem przybyło mnóstwo zastępów niebieskich”. Co za cudowny widok!

„Poprzednia noc wyglądała jak każda inna; wieczór, kiedy Jakub widział tę wizję, był jak każdy inny wieczór. Czuwali nad swoimi owcami, obserwowali mijającą noc. Gwiazdy przesuwały się dalej – była północ. Nie mieli pojęcia o takiej rzeczy, kiedy pojawił się Anioł.”

Bóg objawia swoją moc, tak jak chce, a czasami świat niewidzialny nagle staje się widoczny. Królestwo Boże jest wśród nas, choć niewidoczne, ale we właściwym czasie zostaje objawione.

Badanie mojego uzdrowienia ujawniło, że jest ono nie tylko nagłe, ale całkowite, trwałe i bez przesłanek medycznych czy naukowych.

Uznano to za cud będący bodźcem do kanonizacji Newmana, w której z radością uczestniczyli David, ja i nasze siedmioro dzieci.

Gemma urodziła się zupełni zdrowa, a ja miałam po niej jeszcze dwóch synów i wszyscy pojechaliśmy tam, aby oddawać Bogu chwałę. Nie mieliśmy pojęcia, że ​​coś takiego może nam się przydarzyć. Zanim zostałam uzdrowiona, byliśmy jak pasterze, którzy pilnowali swoich owiec, zanim nagle pojawił się Anioł, a teraz czcimy tego, który był odpowiedzialny za życie czterech osób w naszej rodzinie.

Po kanonizacji wraz z rodziną podróżowaliśmy po mojej ukochanej Anglii. Z największą przyjemnością spotkaliśmy wielu ludzi wypełnionych tym samym oddaniem co nasze.

Odwiedziliśmy grób Newmana w Rednal, niedaleko Birmingham, aby go uczcić i wyrazić mu naszą najgłębszą miłość i wdzięczność, chociaż zdajemy sobie sprawę, że „nie jest on poza grobem”. Podziwialiśmy to, że z cienia przeszedł do prawdy i ze świata widzialnego w niewidzialny, który jest tak samo prawdziwy, a raczej najpotężniejszy i najcudowniejszy.

Tym razem Gemma i ja dałyśmy mu róże i delikatnie położyliśmy je na jego grobie. Tak jak miałam na myśli słowa, które wypowiedziałem do św. Johna Henry’ego Newmana, które doprowadziły do ​​uzdrowienia, powtórzyłam mu znów siedem słów: „Dziękuję Ci, kardynale Newmanie. Kocham Cię.”

„Albowiem z obfitości serca mówią usta” (Mt 12,34).

Melissa Villalobos jest matką siedmiorga dzieci mieszkających w Chicago