199. lat temu…
Francesco Colangelo COr – z Kongregacji w Neapolu – mianowany w 1815 roku przez króla Ferdynanda I biskupem Sory, odmówił przyjęcia godności biskupiej; naciskany, przez watykański Sekretariat Stanu, 27 VI 1821 roku przyjął biskupstwo w Castellammare di Stabia e Lettere
Francesco Colangelo urodził się w Neapolu 26 listopada 1769 roku. Do Oratorium neapolitańskiego wstąpił w 1783 roku, gdzie przyswoił sobie solidne przygotowanie filozoficzne i teologiczne, z zamiłowaniem zajmował się studiami łacińskich klasyków oraz największych włoskich pisarzy. Kapłanem został 21 grudnia 1793 roku, poświęcając się kaznodziejstwu. Przyjaciel pisarzy i ludzi kultury, zajmował, w spójności ze środowiskiem neapolitańskim, stanowiska sztywnego konserwatyzmu i bezkompromisowej obrony tradycyjnych wartości, w opozycji do libertyńskiej literatury i nowych filozofii zza Alp, uznawanych za deprawujące moralność i obalające porządek polityczny. Mianowany w 1815 roku przez króla Ferdynanda I biskupem Sory, Colangelo odmówił przyjęcia godności biskupiej. Naciskany, w dniu 27 czerwca 1821 roku, przez watykański Sekretariat Stanu, musiał przyjąć biskupstwo w Castellammare di Stabia e Lettere. Konsekrację otrzymał w Rzymie dnia 29 czerwca tegoż roku z rąk kardynała Bartolomeo Pacca. Został wybrany do uczestniczenia w komisji wyznaczonej do realizacji konkordatu w 1818 roku, zawartego między Stolicą Świętą i Królestwem Obojga Sycylii. W lipcu 1824 roku został wybrany prezesem Publicznej Oświaty a, w 1833 roku, król Ferdynand II mianował go prezesem komisji administracyjnej królewskiej drukarni. W diecezji, z powodu jego silnego i rygorystycznego charakteru, nie zyskał sobie wiele sympatii, mimo że zawsze miał w sercu swój Kościół; zabiegał o otwarcie, w 1823 roku, seminarium, odbudowanie siedziby biskupiej i o wyposażenie katedry w cenne ozdoby. Po zachorowaniu na zapalenie płuc, został przeniesiony do liceum Świętego Zbawiciela w Neapolu, gdzie zmarł 15 stycznia 1836 roku. Oprócz licznych homilii, listów pasterskich, żałobnych przemówień, napisał kilka dzieł, z których najbardziej wartościowe ujrzało światło dzienne w Neapolu w 1833 roku: Istoria dei filosofi e matematici napoletani, w dwóch tomach, w których kreśli historię kultury neapolitańskiej od pitagorejczyków do XVII wieku.
Autor: Gontranno Tesserin COr, artykuł z Annales Oratorii, (2003), t. 2, s. 157-197; tłumaczenie: ks. Mieczysław Stebart COr, Oratoriana 52 (2005).
