334 lata temu…
…dwóch filipinów zostało kardynałami
Leandro COLLOREDO, urodził się w Colloredo (Udine) 9 października 1639 roku. Głęboko religijny, dnia 3 stycznia 1657 roku wstąpił do Kongregacji w Rzymie, gdzie, w 1663 roku został wyświęcony na kapłana. Spełniał różne zadania, wśród nich funkcję bibliotekarza, która pozwalała mu nawiązywać różne przyjaźnie, w szczególności z sławnym Mabillonem. Innocenty XI mianował go egzaminatorem biskupów i konsultorem Indeksu (1682) i, po kilkakrotnym odrzuceniu biskupstwa, został kreowany kardynałem (2 września 1686) z tytułem San Pietro in Montorio. Cieszył się bezwarunkowym szacunkiem papieża, który, dnia 28 lutego 1688 roku, mianował go Penitencjarzem Większym i chciał go mieć przy swoim łożu śmierci, uważając go za świętego. Należał do różnych watykańskich Kongregacji (Propaganda Fide, Soboru Trydenckiego, Spraw Biskupów, Sygnatury, Kontroli) i był uważany za wzorowego kapłana, obdarzonego wiedzą, pokorą, miłością bliźniego. Bardzo się przysłużył do uniknięcia niebezpieczeństwa gallikańskiego. Opracował, razem z kardynałem Pietro Ottobonim, oficjum na Przeniesienie Świętego Domu Loretańskiego. Uczestniczył w trzech konklawe. Zmarł, w opinii świętości, 11 czerwca 1709 roku i został pochowany na Vallicelli pod prezbiterium, na którym jest przedstawiony jego herb.
Pier Matteo PETRUCCI, urodził się w Jesi 20 maja 1636 roku. Doktor obojga praw, dnia 2 lutego 1661 roku wstąpił do Kongregacji Oratorium w Jesi, gdzie 14 marca tegoż roku otrzymał święcenia kapłańskie. Poświęcił się intensywnemu apostolatowi jako kaznodzieja, katecheta, kierownik duchowy oraz studiowaniu teologii i Pisma Świętego, języków a także lekturze autorów duchownych, którzy lepiej odpowiadali jego skłonnościom mistycznym. Innocenty XI, dnia 14 kwietnia 1681 roku, mianował go biskupem Jesi. Konsekrację otrzymał 20 kwietnia tegoż roku w Rzymie, na Vallicelli, z rąk kardynała Alessandra Cybo. Działalność biskupią poświęcił głoszeniu kazań, wizytacjom pasterskim, odbyciu dwóch synodów, dając przykład życia skromnego i ubogiego, troszczący się o potrzeby ludności i o reformę kleru. Dnia 2 września 1686 roku przez Innocentego XI został mianowany kardynałem z tytułem San Marcello. Popadłszy, na nieszczęście, w błędne doktryny kwietyzmu, w 1687 roku wytoczono mu proces i jego dzieła zostały potępione (1688). On w pełni się podporządkował i wszystko wycofał, w następstwie prowadził surowe i święte życie, kierowany przez prepozyta rzymskiego ojca Francesca Marchesi. W sierpniu 1694 roku został mianowany wizytatorem w diecezji San Severino. Z powodu niestabilnych warunków zdrowia, w 1695 roku osiedlił się w Rzymie i był powoływany do uczestniczenia w różnych kongregacjach watykańskich, z Kongregacją Indeksu włącznie. Dnia 21 stycznia 1696 roku definitywnie zrezygnował z funkcji duszpasterskiej. Wydał drukiem różne dzieła religijne, sakralne poezje oraz zbiór listów pasterskich. Zmarł 5 lipca 1701 roku, podczas gdy przebywał na wizytacji w Montefalco, którego był opatem komandatariuszem, i został pochowany obok grobu św. Klary, gdzie umieszczono epitafium, które określa go «najwspanialszym pobożnością i nauką».
