64. lata temu zmarł Czcigodny o. Filip Bardellini z Oratorium w Weronie

 

z Oratorium w Weronie
urodzony w 1878 r.
dies natalis: 24 sierpnia 1956 r.
założyciel Domu Ubogich Sióstr Nazaretanek
dekret o heroiczności cnót ogłoszony w 2003 r.
przez św. Jana Pawła II

 

 

Czcigodny Filip Bardellini (1878-1956); z Oratorium w Weronie; założyciel Ubogich Sióstr z Domu w Nazarecie. Urodzony w trudnym okresie w dzielnicy robotniczej, tutaj spędził dzieciństwo i młodość wśród trudności z których nie najgorszą była powódź w 1882 roku – jakie w tamtych czasach wielu skłaniały do emigracji. Środowisko parafialne Kongregacji Oratorium i diecezjalne seminarium duchowne wyposażyły go w bardzo solidną formację ludzką i duchową, która skłoniła go do wstąpienia do wspólnoty filipińskiej w 1901 roku, w której 10 sierpnia 1904 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Początki swojego kapłaństwa przeżywał wśród warstw najuboższych, tych z jego środowiska, oraz wśród młodzieży, zwłaszcza począwszy od 1911 roku, kiedy został mianowany rektorem kościoła S. Pietro Incarnario. Od początku objawiały się jego wielka gorliwość, żarliwa pobożność, poświęcenie w realizacji działalności duszpasterskich. Rzeczywiście, jako swojego kierownika duchowego wybrał przyszłego świętego Jana Calabria, który stał się dla niego nie tylko nauczycielem i przewodnikiem, ale serdecznym przyjacielem. Zachęcony przez niego i przy pomocy siostry Elisy, w 1921 roku, O. Filippo stworzył podwaliny Instytutu „Poverette della Casa di Nazareth” [Ubogie Siostry Domu Nazaretańskiego], z zamiarem poświęcenia się, na pierwszym miejscu, upośledzonej młodzieży, często opuszczonej i pozostawianej na marginesie społeczeństwa. „Także opóźniony umysłowo – stwierdzał O. Bardellini – jest osobą: i jako taki musi być szanowany i wspomagany, na równi z innymi; ma prawo, aby jego zalety były podtrzymywane i rozwijane w tym wszystkim, co jest możliwe”. Wspólnota oratoryjna, której O. Filippo przez wiele lat był Prepozytem, zezwoliła mu na poświęcenie się, w autonomiczny sposób, kierowaniu dziełem, które od początku rozwijało się coraz bardziej, ale które nie było wolne, jak wszystkie Boże dzieła, od doświadczania cierpienia krzyża. „Nie chciej okaleczać twojego krzyża – mawiał O. Bardellini – możesz go pozbawić jego najlepszej części. Nie dotykaj twoich ran niecierpliwą ręką. Zdawaj się na Bożą Opatrzność: wszystko jest w rękach Boga, tymczasem poświęcaj twoje siły dla dobra innych. Cierpienie pomaga pod wielu względami; także ma stronę bogatą w pociechę i pokój”. Dotknięty ciężką chorobą, w 1948 roku przeniósł się, za zgodą swojej Kongregacji, do centralnego Domu swojego Instytutu, w Ponton di Domegliara (Werona), gdzie spędził ostatnie lata, niemal unieruchomiony, ale jako budujący przykład ducha modlitwy i radosnego poddania się woli Bożej. Odmawiając swoją ulubioną modlitwę: „Tobie, Panie, zaufałem, nie będę zawstydzony na wieki”, zasnął w Panu 24 sierpnia 1956 roku. Po rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego O. Filipa, nie tylko Kongregacja w Weronie oczekuje od Kościoła uznania świętości tego godnego syna Ojca Filipa. 

/Edoardo Aldo Cerrato, Na „drodze” Oratorium – przykłady świętości”, Oratoriana 48(2004), s.71n./

12 kwietnia 2003 r. w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II zostało promulgowanych 16 dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Dotyczą one także: heroiczności cnót Sługi Bożego Filipa Bardelliniego, kapłana Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri, założyciela Pobożnego Towarzystwa Ubogich Sióstr Domu Nazaretańskiego, ur. 19 maja 1878 r. w Weronie, zm. 24 sierpnia 1956 r. w Pontonie.