96 LAT TEMU ZMARŁ SŁUGA BOŻY ANTONI GAUDI I CORNET

 

 

Linia prosta należy do ludzi, zakrzywiona do Boga

Małgorzata Szostek-Pochroń

 

 

Historia architektury na przestrzeni wieków, pełna jest nazwisk wielkich twórców kształtujących i zmieniających jej oblicze. Ale to właśnie Antonio Gaudi ma zostać patronem architektów.

Trwa proces beatyfikacyjny wielkiego Katalończyka.

Spacerując  uliczkami Barcelony, nie mając nawet pojęcia o architekturze, bez trudu rozpoznamy dzieła Gaudiego. Zapierająca dech w piersi bazylika Sagrada Familia, podobny do smoka dom czynszowy Casa Milà, czy baśniowy Casa Batlló na stałe wpisały się w krajobraz miasta, świadcząc o oryginalności i geniuszu ich architekta.

Niewielu jednak zdaje sobie sprawę, że wyjątkowość tych dzieł była owocem głębokiej wiary, regularnego korzystania z sakramentu spowiedzi, codziennej modlitwy i Eucharystii. Współpracując ze Stwórcą, za pomocą sztuki Gaudi dążył do zobrazowania piękna Boga i Boskiego stworzenia. Powtarzał, że artysta nie może uważać się za twórcę, lecz jedynie kontynuatora dzieła Wielkiego Architekta.

Nie  każdy  też  wie, że  życie artysty nie  było   pasmem   sukcesów   a   raczej  trudów,  wyrzeczeń i poświęcenia siebie...

Kardynał Ricard M. Carles pisał: 

„Biografia Gaudiego powinna zaczynać się od jego śmierci”.

Kiedy umierał z powodu potrącenia przez tramwaj, nikt nie rozpoznał w nim najsłynniejszego katalońskiego architekta. Wyglądał jak żebrak więc odwieziono go do szpitala dla ubogich i bezdomnych. Gdy lekarze ustalili, że mają do czynienia z legendarnym Gaudim, zaproponowano przewiezienie do prywatnej kliniki. Gaudi odmówił: „Moje miejsce jest wśród tych, którzy żebrzą o miłosierdzie”.

Od najmłodszych lat z powodu słabego zdrowia i gorączki reumatycznej dużo czasu spędzał w wiejskim domku podpatrując przyrodę. Ta młodzieńcza fascynacja uobecniła się później w projektach architektonicznych. „Powodzenie odkrycia opiera się na zauważeniu tego, co Bóg postawił przed oczami ludzkości.”

Nie był wybitnym studentem. Zamknięty w sobie, uparty i bezkompromisowy, zaskakujący pomysłami i świetny z rysunku ale mieszający style i forsującym własne idee, egzamin kończący studia zdał z najniższą z możliwych ocen, co ówczesny dyrektor szkoły podsumował: „Daliśmy tytuł szaleńcowi lub geniuszowi, czas pokaże”.

W środowisku ludzi kultury uchodził za dziwaka o skomplikowanej osobowości a jego architektura wzbudzała skrajne emocje. Odrzucony przez jedyną kobietę jaką kochał, stał się pustelnikiem z wyboru całkowicie oddając się pracy. Wstąpił do świeckiego zakonu franciszkańskiego i żył w  ubóstwie do końca swych dni.

Stanowił część aktywnej grupy ludzi świeckich, działających dla Kościoła i wspierających jego dzieło. Był związany z “Oratorium Parvo” przy kościele św. Filipa Neri w Barcelonie, przeznaczonego dla ludzi świeckich. Gdy potrącił go tramwaj udawał się właśnie do Oratorium, jak co wieczór po pracy.

Ostatnie 12 lat życia poświęcił na budowę bazyliki Sagrada Familia, codziennie przyjmując Komunię Świętą, zgłębiając Pismo Święte i księgi liturgiczne, wspierając  potrzebujących a zarobione pieniądze oddając ubogim. Pytany kiedy ukończy dzieło, zwykł mawiać: „Mój Klient się nie spieszy”.

„Wszyscy tworzymy wielką budowlę. Bóg jest jej architektem. Każdy kamień musi być ociosany. Lęki, niepokoje, pokusy, trudności, cierpienia to są ciosy by uformować kamień i umieścić go na właściwym miejscu”.  /Ojciec Pio/

Kiedy poproszono mnie o świadectwo spotkania ze Sługą Bożym Antonim, pomyślałam, że to słaby pomysł i że właściwie łączy mnie z nim tylko zawód architekta i znajomość jego sławnych realizacji, dziś już wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Zaczęłam czytać biografię wielkiego artysty a poznając złożoność jego życia i widząc jak Pan Bóg je „zakrzywiał”, zastanawiałam się co było powołaniem Gaudiego i jego zwycięstwem. Paradoksalnie ta „konieczność” stała się dla mnie okazją do odkrycia Gaudiego – człowieka wiary i spotkania z Gaudim – Sługą Bożym.  

Bo kto dzisiaj tak pojmowałby sukces?

Wizjoner architektury, niezwykle utalentowany artysta zakończył jako żebrak.

Kto dzisiaj marzy, żeby zamiast intratnych inwestycji przynoszących zysk i renomę w środowisku, stać się biedakiem? Albo poświęcić się bez reszty dziełu Bożemu rozdając zapłatę ubogim?

Gdyby Antonio Gaudi żył obok nas, czy my współcześni patrzylibyśmy dziś na niego inaczej? Myślę, że również dzisiaj uznano by go za szaleńca, niezwykle zdolnego, zdolniejszego od wielu innych… ale niepasującego do obecnych standardów.

A jednak właśnie te „nieprzystosowania Bożego szaleńca”, „słabości” i „błędy”, wielka pobożność oraz pasja tworzenia i tytaniczna praca kształtowały postawę służby Bogu i ludziom.

„Pomyłki” prowadzące do świętości! Bo człowiek, który kocha nie boi się pomyłek!

„Życie jest miłością, a miłość poświęceniem. Tylko poświęcenie prawdziwie przynosi owoce..” mawiał. Swoja pracą i ofiarnym życiem dał świadectwo ogromnej wierze i zaufaniu planom Stwórcy.

Antonio  Gaudi   –  ARCHITEKT – na stałe zapisał się na kartach historii architektury.

Antonio Gaudi – CZŁOWIEK – swoją wielkość zbudował na służbie Bogu i ludziom na fundamencie wiary – Bożym fundamencie.

 

Sługo Boży Antonio, wspieraj nas,
aby owoce naszej pracy były źródłem radości w służbie Bogu i człowiekowi,
byśmy  w swoich wyborach hołdowali zasadzie „bardziej być niż mieć”,
 byśmy potrafili dzielić się otrzymanymi talentami, pamiętając, że są one darem od Pana,
 w tworzeniu i poszukiwaniu piękna współpracowali z Najwyższym Stwórcą.

 

„Cokolwiek czynicie z serca róbcie, jak dla Pana a nie dla ludzi…” Kol 3, 23-24