Alfonso CAPECELATRO

Alfonso CAPECELATRO, urodził się w Marsylii 5 lutego 1824 roku. Po wstąpieniu do Oratorium w Neapolu dnia 1 kwietnia 1840 roku, został wyświęcony na kapłana w dniu 23 maja 1847 roku. Człowiek rozległej i głębokiej kultury, miał przyjacielskie powiązania z zrzeszeniem intelektualistów z Montecassino oraz z wielu uczonymi swoich czasów. W dziedzinie politycznej sprzyjał jedności narodowej, udziałowi katolików w wyborach politycznych oraz uporządkowaniu na nowo zakłóconych stosunków między Państwem a Kościołem we Włoszech. Dnia 15 maja 1879 roku został mianowanym wicebibliotekarzem Świętego Kościoła Rzymskiego a 20 sierpnia 1880 roku arcybiskupem Capui. Konsekrację otrzymał w Rzymie w dniu 28 października tegoż roku, z rąk kardynała Raffaele Monaco la Valletta. Dnia 27 lipca 1885 roku został mianowany kardynałem z tytułem świętych Nereo e Achileo. Dnia 29 kwietnia 1890 roku został mianowany Bibliotekarzem Świętego Kościoła Rzymskiego, pozostając również biskupem Capui. Rządził diecezją przez trzydzieści dwa lata, rozwijając intensywną działalność duszpasterską. Szczególną troskę poświęcał kulturalnej formacji kleru, nie tylko teologicznej, ale włączonej w kulturę epoki, aby kler nie pozostawał poza problemami społeczeństwa cywilnego, w którym miał działać jako siła żywa i mająca w nim udział. Otworzył dla publiczności arcybiskupią bibliotekę w Capui oraz bibliotekę seminarium. Założył ważny periodyk La Campania Sacra; założył w Capui szkołę religii w trosce o uzupełnianie religijnego nauczania z powodu ograniczeń stosowanych w szkołach państwowych. W roku 1887 odbył synod diecezjalny w celu lepszego poznania, przedyskutowania i rozwiązania problemów religijnych i społecznych archidiecezji. Wzbudził liczne inicjatywy o charakterze opiekuńczym i charytatywnym, jak utworzenie darmowej kuchni w okresie zimowym oraz dzieła mające na celu udzielanie opieki i pomocy młodym. W roku 1893 napisał list otwarty do włoskich parlamentarzystów, wzywając ich do zastanowienia się nad niebezpieczeństwami, jakie pociągnęłoby za sobą, na płaszczyźnie społecznej, moralnej i religijnej, zatwierdzenie, dyskutowanego w parlamencie, prawa o rozwodzie. Podejmował problemy dotyczące kwestii społecznej, widzianej w jej aspektach religijnych i moralnych bardziej niż politycznych i ekonomicznych, jeszcze przed publikacją encykliki Leona XIII Rerum novarum (1891). Publikował dzieła erudycyjne, apologetyczne, biografie świętych, duszpasterskie, przemówienia, książki z modlitwami, chwalone także przez Carducciego. Po śmierci Leona XIII, wielu kardynałów zagranicznych, cesarz Niemiec Wilhelm II i prezydent włoskiej Rady Ministrów Zanardelli życzyli sobie jego kandydatury na stolicę papieską. Nie powiodło się to z różnych powodów, nie ostatnim był jego podeszły wiek. Zmarł w Capui dnia 14 listopada 1912 roku i został pochowany, zgodnie z testamentowym rozporządzeniem (w opactwie na Monte Cassino – przyp. filipini.eu).