Co takiego stało się w Wieczerniku 6 kwietnia 30 roku, że tak nas tutaj ciągnie?

Co takiego się tam stało, że tylko w naszym kościele w ciągu roku sprawuje się ponad 1700 Mszy świętych.

…nawet jeśli mój Dom, który powinien być miejscem wytchnienia i bezpieczeństwa, przestał nim być, tutaj mogę się schronić…

 

Co takiego stało się w Wieczerniku, że chociaż Kościół w kryzysie, to co roku przybywa do niego kilkanaście milionów całkiem nowych, świeżo ochrzczonych katolików? Co takiego się tam stało, że po ziemi chodzi obecnie prawie pół miliona mężczyzn, którzy poświęcili swoje życie dla służby w wieczerniku, a milion osób dla tego wieczernika żyje ślubami zakonnymi?

 

 

W Wieczerniku – okazało się, że pięknie jest służyć. Że największym szczęściem jest miłość. A miłość to umyć drugiemu nogi i oddać za niego życie. Nie podłożyć nogę, ale ją umyć. Usłużyć. Być dobrym. Naśladować Boga, który tak kocha człowieka, że bierze miednicę i myje mu nogi.

 

 

Tu nasze dumne deklaracje: Nigdy się Ciebie nie zaprę, będę wspaniały, dam radę, będę lepszy od innych – na to wszystko spływa kubeł zimnej wody – jeszcze dzisiaj, tej nocy, zobaczysz, że beze mnie nie dasz rady, że bez mojej pomocy możesz ewentualnie tylko wszystko popsuć.

 

Dokądkolwiek by się z niego nie zmierzało – czy do domu pustego, czy do domu wypełnionego pretensjami, czy do pracy na kilka etatów, czy na ciężką operację, czy do wieczności – wieczernik daje siłę, żeby tam pójść i żeby to wszystko skończyło się zmartwychwstaniem.

Za chwilę to wszystko stanie się znowu.

 

…do każdego z nich Jezus wyciąga rękę pełną chleba, licząc się z tym, że za niedługo ta sama ukochana osoba przyjdzie do Niego ze zgrają, z mieczami i kijami, będzie na Niego pluć i skaże na śmierć…

 

 

Że skoro Pan oddaje za nas życie, to znaczy, że zrobi wszystko żeby nas ratować. Nas; naszych bliskich którzy są już daleko od Boga. Nasz kraj, nasz świat. Wszystko zostanie przez niego ocalone. Będzie walczył o nas do ostatniej kropli Krwi. Jest nadzieja.

 

 

W Wieczerniku jest dla nas nadzieja, bo tam Pan składa najpiękniejsze obietnice – że nie zostawi nas sierotami, że idzie przygotować nam miejsce, że wróci i zabierze nas do siebie, że pośle nam Ducha Świętego. Że nasz smutek zamieni się w radość – a tej radości nikt nam nie odbierze.

 

 

Wieczernik przygotowuje na to wszystko. I na spokojny wieczór, i na Golgotę.

 

Za chwilę wrócimy do siebie. A dobrze wiemy, że drogi z wieczernika są różne…

 

Puste tabernakulum, wygaszone, źle wygląda. Jednak za moment nasze zbawienie rozpocznie się od początku. Na ołtarzu nasz Pan zapali światło, które rozświetli wszystkie nasze życiowe pomieszczenia, wszystkie nasze zakamarki, nasze salony, które do których chętnie zapraszamy, i nasze piwnice, strychy, stajnie, których nikomu nie pokazujemy. Będzie świeciło i w dzień i w nocy, i w radości, i męce, i w śmierci.

 

 

 

 

wykorzystano fragmenty kazania ks. Michała Witka COr na Wielki Czwartek