Czcigodny Mariano Sozzini
z Oratorium w Rzymie
urodzony 5 VII 1613 r. w Sienie
dies natalis: 17 września 1680 r.
Urodził się w Sienie 5 VII 1613 r., jako syn Alessandro z jednej z najstarszych rodzin szlacheckich w mieście, oraz hrabiny Porzia d’Elci; był ostatnim męskim potomkiem sławnego rodu.
Wykształcenie zdobywał na wydziale prawa cywilnego i kanonicznego na uniwersytecie w swoim mieście. Dyplom ukończenia studiów uzyskał 1 X 1635 r. i od razu został włączony do grona członków kolegium prawników. Po wstąpieniu do „Accademia dei Filomati” i wzięciu udziału w działalności pokutnej Kongregacji Świętych Gwoździ, założonej na wzór Oratorium Rzymskiego św. Filipa Neri, przeniósł się do Rzymu. Dzięki relacjom z rodziną matczyną udało mu się nawiązać ważne kontakty w Kurii, w szczególności z audytorem Roty i kardynałami Pietro Marią Borghese i Luigim Caetanim. W tym samym okresie spotkał także bratanka kardynała Francesco Sacrati, hrabiego Tommaso, który miał wkrótce wstąpić do Ojców Oratorium.
W Rzymie, oprócz kontynuowania studiów prawniczych, poświęcił się praktykowaniu ćwiczeń duchowych w domu nowicjatu jezuickiego przy kościele S. Andrea a Monte Cavallo. Pod koniec pobytu wśród jezuitów przeniósł się do domu w pobliżu kościoła S. Maria w Vallicella, poprosił o przypisanie go do braci z oratorium i kierownictwo duchowe u o. Virgilio Spada. Wkrótce zaczął się angażować w odpowiednie dla Kongregacji ćwiczenia pobożnościowe, udzielając pomocy w szpitalach, uczestnicząc w Mszach św. i wspólnych modlitwach. W dniu 12 V 1641 roku został przyjęty do Rzymskiego Oratorium. Jego kierownikiem duchowym był Pietro Consolini, jeden z ulubionych uczniów Filipa Neri. 21 V 1644 przyjął święcenia kapłańskie.
Poświęcił się on badaniu tekstów świętych i Ojców Kościoła, w szczególności Jana Chryzostoma i Tomasza z Akwinu. Jego znajomość i pogłębienie teologii moralnej sprawiło, że stał się kierownikiem duchowym, a przede wszystkim szczególnie poszukiwanym i cenionym kaznodzieją, nie tylko wśród swoich współbraci, ale także poza domem, zarówno wśród ubogich i włóczęgów miasta, jak i wśród członków Kurii i Pałacu Apostolskiego, w tym sekretarza papieża Agostino Favoriti i kardynałów Pietro Sforza Pallavicino, Francesco Barberiniego i Alderano Chigi. Był spowiednikiem wielu prałatów i biskupów, między innymi biskupa Arezzo, Alessandra Strozziego, biskupa San Miniato, Michele Carlo Visdomini Cortigiani oraz biskupa Sarsiny, Francesco Crisoliniego. Od lat pięćdziesiątych był odpowiedzialny za opiekę i późniejszą trzyletnią ocenę nowicjuszy, co było nieodzownym warunkiem ich ostatecznego wejścia do ojców Oratorium.
W 1659 r. doświadczenie, jakie zgromadził z ubogimi i włóczęgami, którzy żebrali na ulicach, skłoniło go do prośby, w liście skierowanym do papieża Aleksandra VII, o większą uwagę i troskę o nich, także poprzez reformę hospicjów i szpitali. W dniu 29 lipca 1662 r. został wybrany Prepozytem Oratorium i był nim do śmierci. Sprawując urząd przełożonego chciał nadać jednolity i harmonijny charakter życiu domowemu i działalności ojców. Pomimo swoich zobowiązań, nigdy nie porzucił apostolatu. W 1673 roku założył w kościele S. Giovanni dei Fiorentini w Rzymie hospicjum dla konwertytów, którzy z powodu swojego wyboru pozostawali osamotnieni, bez pomocy. W tym celu napisał konstytucje i instrukcje instytutu, które, zwłaszcza w następnym stuleciu, miały ogromny wpływ na sposób przyjmowania innowierców do Kościoła Rzymskiego.
W tym samym czasie, w ramach projektu naprawy obyczajów, Innocenty XI powierzył jego trosce relacje z bankierami. O. Mariano przygotował dokument, opublikowany pośmiertnie w 1682 roku, który w oparciu o kanony, miała na celu uregulowanie tej kwestii, zwłaszcza w sprawach lichwy. Podkreślając, że praktyka ta jest przestępstwem, porównywalnym do rabunku i morderstwa, nakłaniał władców do zrobienia wszystkiego, co w ich mocy, aby ją zwalczyć. Stał się jednym z najbliższych współpracowników papieża, którego zachęcał do większego przestrzegania postanowień Soboru Trydenckiego, aby zahamować dekadenckie zwyczaje, nadużycia wśród duchownych oraz przywrócić biskupowi wiodącą rolę w pracy duszpasterskiej. W 1676 roku został powołany przez papieża na członka kongregacji ds. wyboru biskupów. W następnym roku dał braciom z Oratorium florenckiego kilka rad dotyczących projektu reorganizacji działalności muzycznej.
Ostatnie lata spędził cierpiąc na poważne i wyniszczające dolegliwości fizyczne, które w 1674 roku zmusiły go rezygnacji z pełnionych obowiązków. Zmarł w Rzymie 17 IX 1680 roku i otrzymał tytuł Czcigodnego.