Dies natalis Sługi Bożego Emilio Venturiniego

Sługa Boży Emilio Venturini

urodził się 9 stycznia 1842 roku w Chioggii (Włochy). W 1858 roku wstąpił do Kongregacji Oratorium w św. Filipa Neri w swoim rodzinnym mieście. 24 września 1864 roku otrzymał święcenia kapłańskie, ale prawa dyskryminujące Kościół spowodowały zniesienie zakonów i rozwiązanie w 1868 r. Kongregacji, co zmusiło go do zamieszkania w domu rodzinnym.  Angażował się zwłaszcza w służbę ubogim, zepchniętym na margines oraz tym, którzy potrzebowali wychowania religijnego. W 1871 roku wraz ze swoją nauczycielką Elisą Sambo założył Instytut „Sierociniec św. Józefa”, aby opiekować się osieroconymi lub porzuconymi dziewczynkami. W 1873 r. Instytut przeniósł się do większego budynku, gdzie aby pomóc nauczycielce Sambo, Sługa Boży założył wspólnotę zakonną pierwotnie zwaną „Zgromadzeniem Córek Matki Bożej Bolesnej”, a następnie „Sługami Matki Bożej Bolesnej”.

W 1893 roku zmarł przełożony Oratorium, Ojciec Giuseppe Vianelli, a Sługa Boży pozostał jedynym kapłanem oratoryjnym w Chioggii. Chociaż nadal mieszkał w domu swojej siostry z powodu złego stanu zdrowia, Sługa Boży ciężko pracował, aby przywrócić oratorianów do życia. W międzyczasie młody kapłan ­- nowicjusz Giuseppe Veronese, próbował, w sposób niezgodny z Konstytucjami, nadać Kongregacji nowy kierunek i choć nie spełniał wymagań, został mianowany przez kurię biskupią na rektora kościoła parafialnego, prowadzonego przez filipinów. W 1902 r. Kongregacja Biskupów uchyliła tę decyzję i mianowała Sługę Bożą przełożonym Oratorium z obowiązkiem przestrzegania życia wspólnotowego. Ta decyzja doprowadziła o. Emilio do opuszczenia Oratorium, a zapewne na jej podjęciu zaważył fakt, że warunki higieniczne w klasztorze były bardzo złe. Zrzekł się także urzędu przełożonego i poświęcił się Zgromadzeniu Sług Maryi Bolesnej. Został przyjęty do grona duchowieństwa diecezjalnego Chioggii, wśród którego nadal wyróżniał się gorliwością i mądrością.

Zmarł prawie nagle, w nocy z 1 na 2 grudnia 1905 roku, w wieku zaledwie 64 lat, przywołując imię Jezusa i Maryi. 

Sługa Boży, ukształtowany w duchowości oratoryjnej, żył w głębokiej wierze, umacnianej modlitwą i odprawianiem Mszy Świętej. Otaczał szczególną czcią Matkę Bożą Bolesną, ponieważ przypominała o tajemnicy krzyża, fundamencie cnoty wiary. Był to człowiek pełen cnoty nadziei, opartej na całkowitej ufności w Opatrzność Bożą.

Sługa Boży wyróżniał się cnotą miłości, zwłaszcza wobec Sióstr założonego przez siebie Zgromadzenia i wobec ubogich. Z miłości do Jezusa Chrystusa przyjął ubogie życie i poświęcił się ubogim duchowo i materialnie.

W kontekście społeczno-religijnym, naznaczonym wielorakimi wyzwaniami, Sługa Boży starał się odpowiadać na nie z ewangeliczną kreatywnością. Szczególne cechy duchowości filipińskiej były przez niego w pełni przeżywane: ciągłe życie w łasce; gorliwy duch modlitwy; wytrwałe, hojne i dobrowolne wykonywanie dzieł miłosierdzia; duch braterskiej miłości ukształtowany w codziennym słuchaniu Słowa Bożego; głębokie oddanie się Matce Bożej i wierność wspólnocie i misji Kościoła.

Papież Franciszek ogłosił go Czcigodnym 21 lutego 2020 roku.

za: www.santiebeati.it
tłumaczenie: ks. Kazimierz Krawczyk COr