Familiaris Tractatio Verbi Divini* 301

Mówi się, że człowiek uczy się na błędach, jednak lepiej, by uczył się na cudzych niż na własnych. Mimo wszystko i tak najczęściej nie zdobędziemy doświadczenia póki nie przekonamy się na własnej skórze. Gubi nas ciekawość i pewność siebie. Zapewne każdy z nas kiedyś – jak był mały – usłyszał „Nie huśtaj się na krześle, bo spadniesz” albo „Nie rób tak, bo się oparzysz”, a i tak robiliśmy to, dopóki sami się nie przekonaliśmy, że rodzice mieli rację: trzeba było tego nie robić, bo kończy się to źle. 

W taki schemat myślenia idealnie wpasowuje się historia opisana w dzisiejszej Ewangelii. Tomasz nie mógł uwierzyć, że Jezus zmartwychwstał i ukazał się apostołom, dopóki sam Go nie ujrzał i nie dotknął Jego ran. Póki sam nie przekonał się o tym „na własnej skórze”. Mimo, że pozostali apostołowie mówili, że tak właśnie było, on i tak potrzebował sam Go ujrzeć. Gdy potem Jezus mu się objawił możemy odnaleźć takie słowa: „Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni którzy nie widzieli, a uwierzyli.” Możemy z tym cytatem powiązać powiedzenie przywołane przeze mnie na początku: ”Człowiek uczy się na błędach, jednak lepiej, by uczył się na cudzych niż na własnych”. Dobrze jest uwierzyć, bo się ujrzało. Ale Jezus chce nam przekazać, żebyśmy teraz uwierzyli w Niego, i nie próbowali szukać dowodów. Aby uwierzyć i  po prostu zaufać. Uwierzyć, że istnieje.