Familiaris Tractatio Verbi Divini* 302

Po święcie Paschy, dwóch uczniów postanowiło opuścić Jerozolimę i udać się do Emaus. Podczas wędrówki spotykają Jezusa, jednak uczniowie zajęci własnym bólem i smutkiem nie zdają sobie z tego sprawy. Jezus dołącza do dialogu uczniów. Wylewali swój żal i smutek spowodowany śmiercią Jezusa. Mówili, że spodziewali się, że właśnie Jezus wyzwoli Izrael. Mężczyźni wspomnieli też, że niektóre z ich kobiet były rano przy grobie i zobaczyły, że nie ma ciała. Kobiety też opowiedziały o widzeniach aniołów, które zapewniały, że Jezus żyje.

Podczas rozmowy z Jezusem serca uczniów zaczynają wypełniać się miłością i nadzieją. Dzieje się tak również dlatego, że Jezus pomaga zrozumieć im ich uczucia. W swoich wypowiedziach Jezus odwoływał się do fragmentów Pisma. Serca uczniów były skamieniałe, nie rozumieli, że miarą Boga jest najpierw cierpienie, krzyż, a następnie zmartwychwstanie.

Gdy uczniowie wraz z Jezusem zbliżali się do miejsca docelowego ich wędrówki, zatrzymali Jezusa, aby pozostał z nimi. Wszyscy zasiedli do stołu, Jezus wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, a następnie połamał go i wręczył uczniom. Uczniowie w tym momencie „otworzyli oczy”, zdali sobie sprawie, że to jest Jezus. Nie minęła sekunda, a Pan zniknął.

Możemy zauważyć, że Jezus uczy uczniów oraz nas odnosić swoje życie do słów Pisma. W sytuacjach problemowych warto sięgnąć po Pismo Święte i wsłuchiwać się w jego słowa.

Autorka: Ola Stono
tegoroczna maturzystka
wolontariuszka w Stowarzyszeniu Malta Służba Medyczna