Majówka z Kardynałem 06

6 maja
Rosa Mystica – Róża Duchowna 

 

W jaki sposób Maryja stała się Rosa mystica – wybranym, delikatnym, doskonałym kwiatem duchowego stworzenia Bożego? W ten sposób, że urodziła się, wychowała i chroniła w mistycznym ogrodzie raju Bożego. Pismo święte posługuje się obrazem ogrodu, kiedy chce mówić o niebie i jego szczęśliwych mieszkańcach. Ogród jest kawałkiem ziemi wydzielonym dla hodowania drzew i roślin, pożytecznych i różnorodnych, dla hodowania tego, co błogie jest w smaku albo wonne, albo sprawia radość oczom, albo dostarcza pożywnego pokarmu; w znaczeniu duchowym więc oznacza on siedzibę błogosławionych duchów i szczęsnych dusz przebywających razem, dusz rodzących, dzięki gospodarskiej trosce Boga, zarówno kwiaty, jak i owoce, kwiaty i owoce łaski, kwiaty piękniejsze i bardziej wonne od kwiatów jakiegokolwiek innego ogrodu, owoce tak błogie, tak cudowne, jakich żaden ziemski ogrodnik wyhodować nie zdoła.

Wszystko, co Bóg stworzył, mówi głośno o Stwórcy: góry Jego wieczność głoszą, słońce – Jego niezmierzoność, wichry – Jego wszechmoc. W podobny sposób kwiaty i owoce mówią o Jego świętości, miłości i opatrzności; a jakie są kwiaty owoce, takie musi być i miejsce, w którym się one znajdują. Znaczy to, że skoro znajdują się w ogrodzie, ogród musi mieć również przymioty, które mówią o Bogu, gdyż jest ich domem. Byłoby na przykład dziwne, gdybyśmy znaleźli piękne kwiaty na skalnym urwisku albo wspaniałe owoce na piaszczystej pustyni. Skoro więc kwiaty i owoce oznaczają, w sensie mistycznym, dary i łaski Ducha Świętego, to ogród jest mistycznym symbolem miejsca duchowego odpoczynku, ciszy, spokoju, pokrzepienia i radości.

Pamiętamy, że nasi pierwsi rodzice zostali umieszczeni w „ogrodzie rozkoszy”, ocienionym drzewami, które były „miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące”, z drzewem życia pośrodku i rzeką, która wodą swą zraszała glebę. Pamiętamy, że nasz Pan, przemawiając z krzyża do skruszonego złoczyńcy, nazywa szczęśliwe miejsce, niebo, do którego ma go zabrać, „rajem”, czyli ogrodem rozkoszy. Dlatego też św. Jan w Apokalipsie mówi o niebie, pałacu Bożym, jako o ogrodzie, czyli raju, w którym drzewo życia wydaje owoce każdego miesiąca.

Taki też był ów ogród, w którym Róża mistyczna, Niepokalana Maryja, przyszła Matka Wszechświętego Boga, chroniona była i piastowana od narodzin do zaślubin ze św. Józefem, przez okres trzynastu lat. Trzy lata z tego okresu spędziła w ramionach swej świątobliwej matki, św. Anny, a potem przez dziesięć lat żyła w świątyni Bożej. W tych – jak można by je nazwać – błogosławionych ogrodach żyła w odosobnieniu, ciągle nawiedzana rosą łaski Bożej, stając się coraz bardziej niebiańskim kwiatem, aż w końcu owego okresu przygotowana była na to, aby Najświętszy w Niej zamieszkał. Było to następstwem Niepokalanego Poczęcia.

Oprócz Niej jednej nawet najpiękniejsza róża w raju Bożym miała na sobie jakąś skazę i była zagrożona przez robactwo i szarańczę. Każda róża oprócz jednej Maryi; Ona od początku była doskonała w słodyczy swej i piękności, a gdy wreszcie przybył do Niej anioł Gabriel, znalazł Ją „pełną łaski” – łaski, która dzięki dobremu jej używaniu gromadziła się w Niej od pierwszej chwili Jej istnienia.