NEWMAN – Podróż do Świętości, odcinek 7

1859 – 1878 | MUSZĘ PODAĆ PRAWDZIWY KLUCZ DO ZROZUMIENIA CAŁEGO MOJEGO ŻYCIA

Kolejne dwie dekady życia Newmana przyniosły ze sobą serię wzlotów i upadków, pojawiło się kilka kontrowersji, które skłoniły go do napisania jednego z najlepszych swoich dzieł.

Pierwsza z tych kontrowersji miała miejsce, gdy był redaktorem czasopisma “The Rambler”. Kilku duchownych zaatakowało go za zgodę na publikację treści, odbieranych jako krytyczne wobec papieża Piusa IX oraz za popieranie tezy, iż treść definicji dogmatycznych powinna być konsultowana z wiernymi świeckimi. Te opinie sprowokowały Newmana do wydania eseju, który miał na celu oczyszczenie z zarzutów. Niestety okazało się, że na skutek publikacji niektórzy biskupi zaczęli uznawać go za problematycznego, a jeden z nich zgłosił nawet sprawę do Rzymu oskarżając Newmana o herezję. Przez następne 8 lat, w Rzymie wielu patrzyło na Newmana z podejrzliwością. Usunięty z Kościoła Anglikańskiego za konwersję, traktowany nieufnie przez Kościół Katolicki dla którego tyle poświęcił, Newman przeżywał naprawdę gorzkie chwile. Pisał o tym następująco: “będąc protestantem czułem, że moja religia jest przygnębiająca, ale nie moje życie – jako katolik, czułem że moje życie jest przygnębiające, ale nie moja religia” Pisma autobiograficzne str. 254.

Jednak dopiero następne uderzenie w osobę Newmana sprowokuje go do napisania najbardziej osobistego dzieła, własnej autobiografii pt. „Apologia pro vita sua”, co można przetłumaczyć jako: “Obrona mojego życia”. W 1864 roku, anglikański duchowny, profesor uniwersytetu w Cambrigde, napisał o Newmanie, że tak naprawdę nigdy nie był prawdziwym anglikaninem. Newman poczuł potrzebę odeparcia tej krytyki, ale zrozumiał, że tym razem musi podjąć wyzwanie w zupełnie inny sposób. Zdecydował się na drastyczny krok. Postanowił opisać całą historię swojego życia. Tłumaczył tę decyzję następująco: „muszę podać prawdziwy klucz do zrozumienia całego mojego życia; Muszę pokazać kim jestem, aby można było zobaczyć kim nie jestem oraz aby unicestwić tę upiorną postać jaką ze mnie zrobiono. Pragnę być znany jako żywy człowiek, a nie jako strach na wróble.” Apologia pro vita sua, str. xxii-ii.

Przez siedem tygodni Newman pracował bez wytchnienia, pisząc czasem po 16 godzin dziennie. Szczerość i otwartość tej 500-stronnicowej pracy urzekła nawet jego zagorzałych krytyków. Publikacja dzieła przywróciła Newmanowi dobre imię w Anglii, zarówno wśród anglikanów jak katolików. W późniejszych latach opublikował kolejne dzieła, między innymi „Gramatykę przyzwolenia” – głęboką filozoficzną rozprawę nad tym w jaki sposób człowiek kształtuje swoje przekonania.

Wraz z odzyskaniem swojej reputacji, po zwołaniu I Soboru Watykańskiego w 1868, wielu biskupów prosiło Newmana, by został ich doradcą teologicznym na soborze. I chociaż Newman był szczególnie zainteresowany tematem papieskiej nieomylności, którym miał się zająć sobór – odrzucił wszystkie te propozycje, aby dokończyć „Gramatykę przyzwolenia”.

W 1874 Newman czuł się zobowiązany odpowiedzieć na skierowany przeciw katolikom atak Premiera Williama Gladstone’a. Premier oburzony poparciem przez Sobór Watykański dogmatu o papieskiej nieomylności stwierdził, iż katolicy, ze względu na swoje posłuszeństwo papieżowi, nie mogą tym samym być lojalnymi poddanymi królowej. Newman napisał list otwarty, odpowiadający na zarzut Gladstone’a jakoby katolicy nie posiadali „wewnętrznej wolności”. Wykazywał, iż katolicy „nie zasłużyli sobie na te krzywdzące stwierdzenia, że jesteśmy zakładnikami lub niewolnikami papieża.” Niedługo po tej odpowiedzi Newman stał się wielkim autorytetem, a wkrótce miał zostać mianowany kardynałem Kościoła.

źródło: www.newmancanonisation.com/newmans-life
tłumaczenie: Szymon Skowron i ks. Mateusz Kiwior COr