Newman – święty dla nas, inspiracja 27

In less than a month the Church will celebrate the first anniversary of St. John Henry Newman’s canonization on October 13, 2019. His feast day, October 9, celebrates his Catholic conversion. On October 9, 1845, he was received into the Roman Catholic Church by the Passionist priest Blessed Dominic Barberi. As an established and esteemed priest of the Church of England, and already in a mild form of exile from Oxford’s halls embroiled in religious and political controversy, Newman found himself leaving a communion full of family and friends and entering the Catholic communion full of, in a significant sense, strangers. He had spent the whole of his life up to this point among Anglican friends and family, and after his conversion, with a new set of duties and demands, had to begin his social life from scratch. It would not be easy for a celibate gentleman in his mid 40’s to make such a drastic life-change and make new friends. After traveling to Rome where he was ordained a Catholic priest and formed ideas for the English Oratory, he returned to England and started the Oratory in Birmingham, an industrial city in the West Midlands with many poor Catholic immigrants. Around this time, on March 6 1848, he wrote a series of meditations on Christian Doctrine intended for Eucharistic adoration, one of which, taken from “Hope in God the Creator,” has become famous as a prayerful reflection (albeit modified): 

God has created me to do Him some definite service; He has committed some work to me which He has not committed to another. I have my mission—I never may know it in this life, but I shall be told it in the next. Somehow, I am necessary for His purposes, as necessary in my place as an Archangel in his—if, indeed, I fail, He can raise another, as He could make the stones children of Abraham. Yet I have a part in this great work; I am a link in a chain, a bond of connexion between persons. He has not created me for naught. I shall do good, I shall do His work; I shall be an angel of peace, a preacher of truth in my own place, while not intending it, if I do but keep His commandments and serve Him in my calling. Therefore I will trust Him. Whatever, wherever I am, I can never be thrown away. If I am in sickness, my sickness may serve Him; in perplexity, my perplexity may serve Him; if I am in sorrow, my sorrow may serve Him. My sickness, or perplexity, or sorrow may be necessary causes of some great end, which is quite beyond us. He does nothing in vain; He may prolong my life, He may shorten it; He knows what He is about. He may take away my friends, He may throw me among strangers, He may make me feel desolate, make my spirits sink, hide the future from me—still He knows what He is about.

This beautiful reflection reminds us that Saint John Henry Newman is a model of discerning God’s providential will in every aspect of life, joys and sorrows, duties and desolations. As the decades have gone by, many have found much to admire, emulate, and contemplate in his life: a theologian, a poet, an historian, an educator, a convert, a journalist, a Tractarian, a homilist, a beloved friend, a church reformer, an Oratorian, a cardinal, and more. In these and all affairs, he conducted himself in a saintly manner, seeking first the things of heaven and all other goods in due measure. He pursued these things not for worldly gain but for God’s glory out of a sincere conviction that he had some “mission” to accomplish. 

There is much in his life to find attractive; a man with such diverse skills, accomplishments and experiences can inspire many, and model sainthood in varieties of walks of life. And yet his mission did not merely span his long life from 1801-1890. On his tombstone at the Birmingham Oratory may also be found the inscription, Ex umbris et imaginibus in veritatem, “out of shadows and imaginings into truth.” The Church now celebrates that his life and vocation continue still in heaven, even more vibrant and potent than his earthly mission and ministry. The saints in the Church Triumphant have a special role in interceding for those still struggling in the “vale of tears,” the Church Militant on earth. While the Church Militant can pray for the Church Purgative, it is the special role of the Church Triumphant to pray for the Church Militant, creating a “link in a chain,” a “bond of connection between persons” that literally unites heaven and earth in the Body of Christ. Psalm 147 says that the “high praises of God” are in the mouths of the saints, and a “two-edged sword” is in their hand to carry out “vengeance” and “judgment,” protecting the humble and innocent as they strive toward heaven, and helping the fallen overcome sin.

There have been exciting indications of what St. John Henry’s ongoing earthly ministry from heaven looks like. He seems to show a particular care for expectant mothers, judging from the second miracle qualifying Newman for canonization: that of Melissa Villalobos, from bleeding and loss of a child during pregnancy. In 2014 the author of this reflection also asked the then-Blessed Newman to intercede for his wife and unborn child, whose lives were in danger from uterine infection, and both of whom survived. The causes for which saints are patrons do not always stem directly from their life on earth (although Newman did show a holy and tender love for his sisters, mother, and female friends); they may also arise from the devotion of the faithful and the saints’ responses to their particular needs. It is exciting to wonder what other miracles, conversions, and transformations of heart St. John Henry will continue to promote by God’s grace in answer to the petitions of the faithful in need. St. John Henry has a very big heart, and his own loving concern for others, in conformity with God’s will, can aid us in our struggle. His motto is cor ad cor loquitur: heart speaks to heart. His big heart continues to speak to hearts on earth, spilling over from contemplation of the Son, the Word made flesh, communion with whom we can now share as members of Christ’s Body. 

As Newman might say, we can be inspired to sainthood not merely by an antiquarian fascination with the details of his life and works, but by devotion to a real person with whom we are connected in the body of Christ. Newman ends his famous sermon “Wisdom & Innocence,” with a prayer about the reality he now enjoys in heaven, reflecting our heavenly Father’s tender love for all His children, a love shared among them:

“May He support us all the day long, till the shades lengthen, and the evening comes, and the busy world is hushed, and the fever of life is over, and our work is done! Then in His mercy may He give us safe lodging, and a holy rest, and peace at the last!”

Już wkrótce Kościół będzie obchodził pierwszą rocznicę kanonizacji św. Jana Henryka Newmana 13 października 2019 r. Jego święto, 9 października, to dzień konwersji. 9 października 1845 roku został przyjęty do Kościoła rzymskokatolickiego przez pasjonistę błogosławionego o. Dominika Barberi. Jako uznany i szanowany duchowny anglikański, będąc już w trakcie odchodzenia z auli oksfordzkich uwikłanych w religijne i polityczne kontrowersje, Newman opuścił krąg rodzinny oraz przyjaciół i wszedł do katolickiej wspólnoty pełnej obcych mu ludzi, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Całe dotychczasowe życie spędził wśród anglikańskich przyjaciół i rodziny, a po nawróceniu, z nową listą obowiązków i wymagań, musiał zaczynać swoje życie towarzyskie od zera. Z pewnością nie było łatwo mężczyźnie po czterdziestce żyjącemu w celibacie, dokonać tak drastycznej zmiany życia i nawiązać nowe przyjaźnie. Po pobycie w Rzymie, gdzie został wyświęcony na księdza katolickiego i snuł plany na angielskie oratorium, wrócił do Anglii i założył Oratorium w Birmingham, mieście przemysłowym w West Midlands, w którym mieszkało wielu biednych katolickich imigrantów. Mniej więcej w tym czasie, 6 marca 1848r., napisał serię rozważań na temat doktryny chrześcijańskiej przeznaczonej do adoracji eucharystycznej, z których jedna, zaczerpnięta z „Nadziei w Bogu Stwórcy”, stała się sławna jako refleksja modlitewna (choć zmodyfikowana):

Stworzony jestem do działania, aby być kimś, do czego nie jest stworzony nikt inny. Zajmuję moje miejsce w świecie Boga: miejsce nie zajęte przez nikogo innego. Mało znaczy, czy jestem bogaty, czy biedny, poniżany czy szanowany przez ludzi: Bóg mnie zna i wzywa po imieniu. On powierzył mi pracę, której nie przydzielił nikomu innemu. Posiadam swoją misję. W pewien sposób jestem niezbędny w Jego zamiarach, tak niezbędny na moim miejscu, jak archanioł na swoim. On nie stworzył mnie przypadkowo. Mam czynić dobro, wykonując Jego pracę. Będę aniołem pokoju, głosicielem prawdy w miejscu, które On mi wyznaczył, nawet jeżeli do końca tego nie rozumiem… Obym jedynie wypełniał Jego przykazania i służył memu powołaniu. Dlatego zaufam Mu. Cokolwiek, gdziekolwiek jestem, nigdy nie będę odrzucony. Jeśli jestem chory, moja choroba może Mu służyć; w zakłopotaniu, moje zakłopotanie może Mu służyć; jeśli jestem w smutku, mój smutek może Mu służyć. Moja choroba, zakłopotanie lub smutek mogą być koniecznymi przyczynami jakiegoś wielkiego celu, który jest daleko poza nami. Nie robi nic na próżno; On może przedłużyć moje życie, może je skrócić; On wie, co dla mniej najlepsze. Może zabrać moich przyjaciół, może rzucić mnie między nieznajomych, może sprawić, że poczuję się opuszczony, sprawi, że mój duch opadnie, ukryje przede mną przyszłość – wciąż wie, co dla mnie najlepsze.

Ta piękna refleksja przypomina nam, że św. Jan Henryk Newman jest wzorem dostrzegania opatrznościowej woli Boga w każdym aspekcie życia, radości i smutków, obowiązków i opuszczenia. W minionych dziesięcioleciach wielu odkryło w jego życiu liczne rzeczy, które zasługują na podziw, naśladowanie i kontemplację: jako teologa, poety, historyka, pedagoga, konwertyty, dziennikarza, traktarianina, kaznodziei, oddanego przyjaciela, reformatora Kościoła, oratorianina, kardynała i nie tylko. W tych i we wszystkich sprawach zachowywał się w sposób święty, szukając najpierw tych niebieskich, a wszystkich innych dóbr we właściwej mierze. Dążył do tych rzeczy nie dla ziemskich korzyści, ale dla chwały Bożej, kierując się szczerym przekonaniem, że ma do spełnienia jakąś „misję”.

W jego życiu jest wiele rzeczy, które można uznać za pociągające. Człowiek o tak różnorodnych umiejętnościach, osiągnięciach i doświadczeniach może inspirować wielu i być wzorem świętości na różnych ścieżkach życia. A jednak jego misja nie ograniczyła się tylko do jego długiego życia w latach 1801-1890. Na jego nagrobku w oratorium w Birmingham można również znaleźć napis Ex umbris et imaginibus in veritatem, „z cieni i wyobrażeń do prawdy”. Kościół świętuje teraz, że jego życie i powołanie wciąż trwa w niebie, jeszcze bardziej wibrujące i potężniejsze niż jego ziemska misja i posługa. Święci Kościoła Triumfującego odgrywają szczególną rolę we wstawiennictwie za tych, którzy wciąż zmagają się na „padole łez”, będąc częścią Kościoła toczącego walkę na ziemi. Chociaż Kościół Pielgrzymujący może modlić się za Kościół Cierpiący, to szczególną rolą Kościoła Triumfującego jest modlenie się za Kościół Pielgrzymujący, tworząc „ogniwo w łańcuchu” i „nierozerwalne więzi między osobami”, które dosłownie jednoczą niebo i ziemię w Ciele Chrystusa. Psalm 147 mówi, że „wielka chwała Boża” jest w ustach świętych, a w ich ręku „miecz obosieczny”, aby dokonać „pomsty” i „sądu”, chroniąc pokornych i niewinnych, którzy starają się dążyć ku niebu, pomagając upadłym przezwyciężyć grzech.

Istnieją niezwykłe przykłady tego, jak wygląda ziemska służba św. kardynała Newmana z nieba. Wydaje się, że okazuje szczególną troskę o przyszłe matki, sądząc po drugim cudzie kwalifikującym Newmana do kanonizacji: Melissy Villalobos, uzdrowienia z krwotoku i ocalenia przed utratą dziecka w ciąży. W 2014 roku autor tej refleksji zwrócił się również do ówczesnego błogosławionego Newmana o wstawiennictwo za jego żoną, której groziła infekcja macicy i za jego nienarodzonym dzieckiem zagrożonym śmiercią, ale ostatecznie oboje przeżyli. Przyczyny, dla których święci są patronami, nie zawsze wynikają bezpośrednio z ich życia na ziemi (chociaż Newman okazywał świętą i czułą miłość do swoich sióstr, matki i przyjaciółek); mogą one również wypływać z pobożności wiernych i odpowiedzi świętych na ich szczególne potrzeby. To ekscytujące, gdy zastanawiamy się, jakie inne cuda, nawrócenia i przemiany serca św. Jan Henryk będzie nadal wypraszał u Boga w odpowiedzi na prośby wiernych w ich potrzebach. Św. Jan Henryk ma bardzo wielkie serce i jego pełna miłości troska o innych, zgodna z wolą Bożą, może nam pomóc w naszej walce. Jego motto brzmi cor ad cor loquitur: serce mówi do serca. Jego wielkie serce nadal przemawia do serc na ziemi, czerpiąc z kontemplacji Syna, Słowa, które stało się ciałem, z komunii, w której możemy uczestniczyć jako członkowie Ciała Chrystusa.

Jak powiedziałby Newman, do świętości możemy być zainspirowani nie tylko jakąś fascynacją szczegółami jego życia czy dzieł, ale także pobożnością realnej osoby, z którą jesteśmy złączeni w ciele Chrystusa. Newman kończy swoje słynne kazanie „Mądrość i niewinność” modlitwą o rzeczywistość, którą cieszy się teraz w niebie, odzwierciedlając czułą miłość naszego niebieskiego Ojca do wszystkich Jego dzieci, miłość dzieloną wśród nich:

„Niech On nas wspiera przez dzień cały, aż wydłużą się cienie, wieczór nadejdzie, zabiegany świat umilknie, a gorączka życia przeminie i nasza praca się skończy. Wtedy na końcu, w Swym miłosierdziu, niech nam udzieli bezpiecznego mieszkania, świętego odpoczynku i pokoju”.