Aktualności

św. Franciszek Salezy i Oratorium

W Księstwie Sabaudii żył i działał Święty Franciszek Salezy, założyciel i pierwszy Prepozyt Oratorium w Thonon, „klejnot Sabaudii”, jak o nim wspomniał Paweł VI (List Apostolski Sabaudiae gemma na IV stulecie urodzin, 1967). Urodzony w Thorens 21 sierpnia 1567 roku, zakończył swoje dni w Lionie, wyniszczony trudami apostolskimi, dnia 28 grudnia 1622 roku, w roku kanonizacji św. Filipa Neri, którego Franciszek poznał za pośrednictwem napisanej przez Gallonia biografii Vita, posłanej mu przez przyjaciela Jana Juwenalisa Ancinę. Wpisany do rejestru Błogosławionych w 1661 roku, został kanonizowany w 1665 roku i ogłoszony Doktorem Kościoła w 1887 roku przez Leona XIII. Franciszek Salezy kształtował się na kulturze klasycznej i filozoficznej w szkole jezuitów, równocześnie otrzymując solidną podstawę życia duchowego. Ojciec, który marzył o świetnej karierze prawniczej dla niego, posłał go na uniwersytet w Padwie, gdzie Franciszek się doktoryzował, ale gdzie również dojrzało jego powołanie kapłańskie. Wyświęcony dnia 18 grudnia 1593 roku, został posłany do okręgu Chablais, zdominowanego przez kalwinizm, i przede wszystkim poświęcił się kaznodziejstwu, obierając nie polemiczne przeciwstawianie się, lecz metodę dialogu. Aby spotkać wielu tych, do których nie mógłby dotrzeć swoimi kazaniami, wymyślił system publikowania i rozlepiania w publicznych miejscach „manifestów”, redagowanych lekkim stylem, o wielkiej skuteczności. Ta intuicja, która wydała tak znaczne owoce, że spowodowała upadek kalwińskiej „twierdzy”, zasłużyła na to, aby św. Franciszek został obwołany, w 1923 roku, patronem katolickich dziennikarzy. W Thonon założył miejscową Kongregację Oratorium, erygowaną przez Papieża Klemensa VIII bullą Redemptoris et Salvatoris nostri w 1598 roku „iuxta ritum et instituta Congregationis Oratorii de Urbe”. Jego kontakt z światem oratoryjnym nie tyle dotyczył osoby O. Filipa, co niektórych z pierwszych uczniów Świętego, spotkanych w Rzymie, kiedy Franciszek udał się tam w latach 1598-99: O. Baroniusza, Ojców Jana Juwenalisa i Mateusza Ancinów, O. Antoniego Gallonio. Gorliwość, jaką Franciszek rozwijał w posłudze bardzo rozległego kierownictwa duchowego, w głębokim przekonaniu, że droga świętości jest darem Ducha Świętego dla wszystkich wiernych, zakonników i świeckich, uczyniła z niego jednego z największych kierowników duchowych. Jego duszpasterska działalność – w którą zaangażował wszystkie siły umysłu i serca – oraz nieustający dar jego czasu i sił fizycznych, miały w dialogu i w łagodności, w pogodnym optymizmie i w pragnieniu przychylnego przyjęcia, właściwy fundament, razem z usposobieniem i postawą, jakie znajdują głębokie echo w duchowej propozycji św. Filipa Neri, która, cudownie przedstawiona, dzięki wrodzonej harmonii ducha, rozbrzmiewa
w głównych dziełach Salezego – „Droga do życia pobożnego, czyli Filotea”, „Traktat o miłości Boga, czyli Teotym” – jak również w Listach i w Przemówieniach. Zostawszy biskupem Genewy w 1602 roku, równocześnie z nominacją Anciny, z takim samym wielkim poświęceniem kontynuował swoją pracę duszpasterską. Owocem kierownictwa duchowego i inicjatyw miłosierdzia biskupa jest założenie, we współpracy z św. Franciszką Fremiot de Chantal, Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny (Wizytki), który rozpowszechniał w całym Kościele duchowość Najświętszego Serca Jezusowego, przede wszystkim za pośrednictwem objawień Chrystusa wizytce św. Małgorzacie Marii Alacocque, z wynikającym z nich ruchem duchowym, który także w wielu Oratoriach, zwłaszcza Włoch Północnych, miał centra zdecydowanego poparcia. 

fragment: Edoardo Aldo Cerrato, Na „drodze” Oratorium, przykłady świętości, Oratoriana 48(2004), s. 35-36.