Wspominamy dziś bł. Antoniego Grassi, filipina
z Kongregacji w Fermo
dies natalis: + 13 grudnia 1671
wspomnienie liturgiczne w dniu 15 grudnia
beatyfikowany przez papieża Leona XIII
w dniu 30 września 1900 r.
www.oratoriosanfilippo.org
Boże, wysłuchaj naszą modlitwę i wzbudź w Twoim Kościele takiego ducha, jaki nieustannie pobudzał błogosławionego Antoniego, kapłana, do podtrzymywania zgody w Twoim ludzie i troski o piękno Twojego domu. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Antoni Grassi był najstarszym dzieckiem bardzo pobożnej rodziny. Ojciec Antoniego Vicenzo Grassi zmarł, gdy chłopiec miał 10 lat, jednakże zdążył zarazić chłopca głębokim nabożeństwem do Matki Bożej z Loreto. Jeszcze jako młodzieniec, w wieku 17 lat Antoni, który codziennie uczestniczył we Mszy świętej, przyłączył się do Kongregacji Oratorium, gdzie wykazał wielki talent w studiowaniu teologii i Pisma świętego.
W wieku 29 lat podczas modlitwy w kościele Najświętszego Domku z Loreto, Antoni został porażony piorunem. Uraz wydawał się tak poważny, że nie dawano mu szans na przeżycie, jednakże bardzo szybko doszedł do siebie. Swoje ocalenie odczytał jako znak od Boga, by oddać mu się na wyłączną służbę. Poszarpane w wypadku porażenia piorunem ubrania ofiarował jako wotum dla kościoła Świętego Domku z Loreto, a sam rokrocznie pielgrzymował do Świętego Domku. Poświęcił się bez reszty powołaniu kapłańskiemu, ze szczególną uwagą słuchając spowiedzi, w czym niewątpliwie pomagał mu otrzymany od Ducha Świętego charyzmat czytania w ludzkich sumieniach.
W Roku Świętym 1625 dobył pielgrzymkę do Rzymu. Wybrany przełożonym Oratorium w Fermo we Włoszech w 1635 roku, był wybierany ponownie na kolejne 3-letnie kadencje przez następnych 36 lat. Swoim penitentom przypominał nieustannie o konieczności przestrzegania Bożych przykazań, braciom oratorianom dopomagał przestrzegać konstytucji zgromadzenia, ale zawsze w tym wszystkim służył wsparciem i życzliwością okazywaną każdemu bez wyjątku. Nigdy surowy dla innych, zawsze wymagający wpierw od siebie, przez co wpływał na podobne postawy pośród swoich braci i parafian. Społeczne zaangażowanie do jakiego skłaniało go odczytywane powołanie i zajmowana pozycja, popychały go do jeszcze większego poświęcenia, które wyrażało się między innymi w wieczornych, trwających nie raz do późnej nocy odwiedzinach chorych i umierających.
Starość przyszła na ojca Antoniego z wyjątkowym ciężarem i upokorzeniem. Jego duch nadal pragnął wiele, ale ciało zaczynało odmawiać posłuszeństwa. Gdy stracił zęby, tak żarliwe dotąd przemówienia przestały być zrozumiałe. Dlatego też przestał głosić kazań. Gdy zaczął mu słabnąć słuch, musiał pożegnać się z konfesjonałem, a jesień życia ostatecznie unieruchomiła go w pokoju, uniemożliwiając odwiedziny chorych i starszych. Wszystko to jednak znosił zawsze jako dar, który został mu ofiarowany od Pana.
Zmarł w opini świętości 13 grudnia 1671 roku. Zaliczony został w poczet błogosławionych przez papieża Leona XIII w Roku Jubileuszowym 1900, dnia 30 września.
Z Tarnowskiego Oratorium, w tej uroczystości wzięli udział: ks. Jan Nepomucen Łukowski COr, ks. Józef Witek COr i ks. Franciszek Mróz COr.
Owocem udziału tarnowskich filipinów w uroczystościach beatyfikacyjnych jest odnaleziona w naszej kongregacyjnej bibliotece broszurka, wydana w 1901 roku przez Oratorium w Tarnowie. Broszurkę tę można pobrać w postaci pliku pdf – klikając poniżej (rozmiar pliku 18,1MB).
