Wspomnienie bł. Jana Juwenalisa Anciny, biskupa

Urodzony w Fossano w 1545 roku, przybył do Rzymu w 1574 roku, po ukończeniu świetnych studiów w Montpellier, w Padwie, w Mondovì i w Turynie, w którego uniwersytecie doktoryzował się z medycyny i filozofii. Wspaniałe talenty literackie i muzyczne, jakie kultywował przez lata, splatały się w Ojcu Juwenalisie z głęboką znajomością teologii, którą studiował w Rzymie, słuchając wykładów św. Roberta Bellarmina, do tego stopnia, że podczas egzaminu do biskupstwa, Klemens VIII, w którego obecności był poddawany sprawdzianowi, stwierdził, iż nigdy nie słuchał kandydata o tak doskonałym przygotowaniu. W październiku 1578 roku został przyjęty do Kongregacji i poświęcił się apostolatowi Oratorium z subtelną wrażliwością i z głębokimi przykładami pobożności. W roku 1586 przeszedł do domu w Neapolu i tam rozwijał wielorakie działalności kaznodziejskie i naukowe, poświęcając się także poezji oraz kompozycjom muzycznym, czego trwałym świadectwem jest jego „Tempio armonico della B. V. Maria”, zbiór pieśni i laud duchowych na trzy, pięć, osiem a nawet dwanaście głosów. Za jego radą neapolitańska ludność wybudowała wspaniałą kaplicę swojego patrona św. Januarego, nazywaną popularnie “Skarbem”. Stolica królestwa widziała w nim promotora spotkań kulturalnych i formacyjnych w różnych środowiskach, ale przede wszystkim w środowisku arystokracji partenopejskiej, dla której Ancina założył Oratorium Książąt. Wezwany w 1596 roku z powrotem do Rzymu, ku jego największej obawie – której dowodem jest jego ucieczka – Papież Klemens VIII mianował go biskupem w Państwie Księcia Sabaudii, powierzając mu diecezję Saluzzo, w której ruch heretycki wzbudzał powody do wielkiego niepokoju. W końcu O. Juwenalis wyraził zgodę i, po konsekracji biskupiej, udzielonej mu na Vallicelli przez Kard. Tarugi, przybył do swojej diecezji w marcu 1603 roku. Jego biskupstwo było bardzo krótkie, ale nacechowane niezliczonymi dziełami odnowy duchowej i miłosierdzia: założył seminarium, zwołał synod diecezjalny w celu wprowadzenia w życie dekretów Soboru Trydenckiego, podejmował wizytacje duszpasterskie, przyczynił się do wzrostu pobożności, uczestnictwa w sakramentach i kultu eucharystycznego; był niestrudzonym propagatorem katechezy oraz z całkowitym poświęceniem i ofiarą reformował życie ludu i kleru. W następstwie wzajemnej korespondencji, i ze względu na bratnią przyjaźń, doznał radości przyjęcia odwiedzin św. Franciszka Salezego, witając go, po wzruszającym kazaniu Biskupa Genewy w kościele w Carmagnola, słowami „Vere Tu es Sal” [Prawdziwie Ty jesteś Solą], na co, robiąc aluzję do diecezji Anciny, Salezy odpowiedział: „Immo Tu es Sal et Lux, ego vero neque sal neque lux” [Owszem, Ty jesteś Solą i Światłem, ja natomiast ani solą ani światem]. Prawdopodobnie otrucie, którego mieli dopuścić się zakonnicy prowadzący rozwiązły tryb życia, dotknięci zarządzeniami świętego Biskupa, położyło kres jego ziemskiemu życiu w dniu 30 sierpnia 1604 roku. Leon XIII wpisał go do rejestru Błogosławionych w dniu 9 lutego 1889 roku; szczątki jego spoczywają w katedrze w Saluzzo.