Skąd figurka dzieciątka Jezus na ołtarzu u Filipinów?

ZWYKŁE RZECZY – NIEZWYKŁA PRZESTRZEŃ – VI

Z 24/25 XII o północy, w uroczystej procesji wejścia rozpoczynającej Pasterkę, główny celebrans wnosi figurkę Dzieciątka Jezus i kładzie ją na ołtarzu, bądź przed nim, w miejscu centralnym, specjalnie przygotowanym. Co to znaczy? Jaki jest tego symbol?

Musimy cofnąć się o jakieś 50 lat do reformy liturgii po Soborze Watykańskim II. Starsi pewnie jeszcze pamiętają te czasy, gdy kapłan sprawował mszę stojąc „tyłem do ludzi”, w języku łacińskim, często przy bocznych ołtarzach. W tym czasie w liturgii zawsze był obecny krzyż ustawiony na środku ołtarza, na który kapłan, w odpowiednich momentach liturgii, spoglądał. W miejsce tego krzyża, symbolu naszej wiary, symbolu zbawienia okupionego męką i śmiercią Zbawiciela, na Pasterkę (czasem cały okres Bożego Narodzenia) wstawiano figurkę Dzieciątka Jezus. To zawsze Chrystus jest głównym celem i punktem liturgii, a w tym czasie, kiedy wspominamy Jego Narodzenie, to On w postaci małego dzieciątka jest punktem wyjścia do rozważania tamtych Wydarzeń. Wiemy, że to krzyż ma bardzo wyraźny związek z ołtarzem, ale w tę szczególną noc chcemy podkreślić, że wszystko zaczęło się od uniżenia się Boga i przyjęcia ludzkiego ciała, a potem zakończyło się wywyższeniem Go na krzyżu. Warto zauważyć, że owa tradycja nie jest bardzo stara, choć pierwsza Msza Święta w nocy, „Pasterka”, odbyła się w połowie IV wieku. Do tradycji powrócił Papież Pius XII w 1944r. Była to pierwsza od jedenastu wieków Msza o północy celebrowana przez Papieża w Bazylice Watykańskiej: poprzednia, odprawiona 25 grudnia 800 roku przez Leona III, połączona była z koronacją cesarską Karola Wielkiego.

Po Pasterce warto popatrzeć, chociaż przez chwilę, na ołtarz i znajdującą się tam figurkę, przypomnieć sobie Liturgię Słowa, wyobrazić tamten czas i w głębi serca ucieszyć się, że narodził nam się Zbawiciel świata.