Familiaris Tractatio Verbi Divini* 189

✠ Słowa Ewangelii według Świętego Marka

za: brewiarz.pl

Spróbujmy spojrzeć na Jezusa w czasie Jego tryumfalnego wjazdu do Jerozolimy, gdzie wszystko wskazuje na Jego godność królewską i mesjańską: szaty, złożone na samym oślęciu i na drodze przejazdu Jezusa, zielone gałązki ścielone na tej drodze; a w tym wszystkim On pełen skromności i pokory. Prośmy, byśmy potrafili wielbić Jezusa jako naszego Króla i byśmy potrafili naśladować Go w Jego skromności i pokorze, nie ulegając manii wielkości.

Kiedy Jezus wraz ze swoimi uczniami zbliżał się do Jerozolimy idąc na swoją ostatnią i najważniejszą Paschę, wtedy będąc blisko Betanii posłał dwóch spośród swoich uczniów do wsi, gdzie zaraz przy wejściu do niej mieli znaleźć uwiązane oślę, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Nakazał im, by odwiązali je i przyprowadzili do Niego. I poradził im, że gdyby ich ktoś zapytał, dlaczego to robią, mają mu powiedzieć, że to Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je z powrotem. Jezus nie tłumaczy owym dwóm uczniom, po co jest Mu potrzebne to oślę, daje im tylko misję przyprowadzenia go, a przewidując, jakie mogą mieć trudności, mówi im też, jak mają sobie z nimi poradzić. Jesteśmy też uczniami Jezusa, więc i nam może On zlecać różne misje życiowe nie tłumacząc, w jakim celu mamy je wykonać. Do jakiego stopnia już Mu ufamy, by tego typu misje podejmować bez szemrania czy bez wymagania od Niego, by nam wyjaśnił wcześniej, po co nam to zleca? Posłani przez Jezusa uczniowie poszli i znaleźli oślę przywiązane do drzwi z zewnątrz, na ulicy. Kiedy zgodnie z zaleceniem Jezusa je odwiązali, niektórzy ze stojących tam – tak jak to Jezus przewidział – pytali ich, co to ma znaczyć, że odwiązują oślę. Na to oni odpowiedzieli im dokładnie tak, jak Jezus im wcześniej polecił. I tamci ludzie już nie oponowali, lecz natychmiast pozwolili im na to. Wtenczas ci dwaj uczniowie przyprowadzili oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Okazało się więc, po co mieli je przyprowadzić. Spełnić się ma tu zapowiedź proroka Zachariasza: „Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy zwycięski. Pokorny jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy” (Za 9,9). Jezus objawia się swemu narodowi jako jego król, ale Jego królowanie jest zupełnie inne niż królowanie według modelu światowego. To król pełen pokory. Patrząc na uczniów Jezusa odpowiedzmy sobie na pytanie czy my potrafimy spokojnie realizować misję otrzymaną od Jezusa pokonując rodzące się przeciwności w taki sposób, jaki On sam nam poradził zastosować?

Wielu było uczestników tej szczególnej procesji, byli to zapewne zarówno mieszkańcy Jerozolimy, jak i pielgrzymi przybywający tam na święto Paschy. Liczni z nich słali swe płaszcze na drodze, a inni kładli przed Jezusem gałązki ścięte na polach, pośród których wjeżdżał Jezus na osiołku do Jerozolimy. A ci uczestnicy procesji, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: „Hosanna! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które nadchodzi. Hosanna na wysokościach!» .” Modlili się więc psalmem znanym z liturgii świątynnej używanym szczególnie na święto Paschy. Ilu z tych wołających „hosanna” parę dni później, przed sądem Piłata będzie krzyczeć: „nie mamy króla nad Cezara”? My też w czasie każdej Mszy świętej podejmujemy wołanie tłumów z tryumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Czy w każdej sekundzie naszego życia i w każdym miejscu naszej życiowej drogi jesteśmy gotowi zawołać: Hosanna! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach?

Jak dziś jestem przygotowany do obchodu tegorocznych Świąt Wielkanocnych? Czy jestem całkowicie posłuszny Bogu, który ma moc przemieniać moje życie? Czy przygotowałem tron swego serca dla Jezusa, który jako król pragnie na nim uroczyście zasiąść? Czy uczyniłem z mego wnętrza świątynię i rozścieliłem dla przychodzącego Pana płaszcz dobroci i mądrości? Czy witam Pana zieloną gałązką nadziei i pokoju? Czy wołam całym swoim życiem do Jezusa – Hosanna – wybaw mnie proszę? Czy czynię z mojego życia Paschę, która jest wychodzeniem z niewoli grzechu do życia w wolności dziecka Bożego?

Podziękujmy za to wszystko, co Jezus pozwoli nam lepiej pojąć w trakcie modlitwy i powierzmy Mu wszystkie zrodzone w jej trakcie dobre pragnienia. Oddajmy Mu nasze lęki, byśmy mogli podjąć trudne życiowe wyzwania, by wyznawać Go jako naszego Króla także w środowiskach Jemu wrogich, wyznających innych królów i panów. I prośmy, byśmy nie szukali w życiu wielkości, lecz wzrastali w skromności i pokorze.

Autorka:
Renata Kajpust
przyjaciel i sympatyk kościoła filipinów