Newman – święty dla nas, inspiracja 15

PART – I THE FIRST EVENT

Is the Communion of Saints merely some vague, some theological abstraction we so often robotically recite in the Apostles Creed? To be sure, we often pray to the saints for their help and intercessions. But do they actually communicate with us? The word “Communion” is properly defined as a mutual participation, or an exchange. One would think that the saints, being bathed in the light of God’s limitless love could not possibly be oblivious to our needs! I have found through my recent experiences of suffering and affliction, followed by rather dramatic healing, that they actually do communicate with us in many remarkable and meaningful ways. This story of mine began on June 6, 2000, when I embarked on a rather incredible and mysterious journey. You see, I suddenly awoke that morning with excruciating and debilitating pain in my back and both legs. At a local hospital a Ct-Scan revealed a serious succession of lumbar disc and vertebrae deformities turning inward and literally squeezing the life out of my spinal cord, causing severe stenosis. I was in constant agony, day and night. Walking was nearly impossible as I was completely doubled over like a shrimp, only facing the ground. The ER physician insisted I seek immediate treatment from a spinal surgeon in one of the major hospitals in Boston, as my condition could easily result in permanent paralysis! Upon receiving this news I became extremely apprehensive because it could take many months for me to find a spinal specialist, make appointments, undergo surgery, and then a long period of recovery and rehabilitation. It was now mid-summer and I remembered that I was also scheduled to begin my third year of studies in the diaconate formation program for the Archdiocese of Boston in early September. I had just completed my second year of a four years formation program leading to my ordination. And I had my heart set on returning to my classes and being ordained. Finally, in late July, I met with the chief of spinal surgery at one of the major hospitals in Boston. After reviewing my MRI and Myelogram he stated, „Without question, yours is the worst back I’ve seen in all my years of performing spinal surgery.” He suggested that I scrap my plans for returning to classes because I needed immediate surgery. The doctor then scheduled my surgery for early September, the same date my classes were to resume. Returning home, I was totally distraught realizing I would have drop out! I turned on the TV to get my mind off this calamity. Switching channels, I accidentally stopped at the EWTN channel.

 

It was there that I was introduced to Cardinal John Henry Newman. The program dealt with Cardinal Newman’s uniquely difficult life and the crisis he faced in his vocation as an Anglican priest. Despite his prominent stature in the Anglican Church, he dared to do the unthinkable! Notwithstanding England’s hatred for Catholics at that time, he converted to Catholicism and ultimately became a Catholic priest, and subsequently a Cardinal of the Church. As a result, he was condemned and shunned by almost all who knew him. One Newman Scholar characterized his life and spirituality as follows „His life was indeed an agonizing journey in faith. When involved in one field of action, the ground would suddenly give way beneath him, redirecting him toward a new problem or project. Nevertheless, he persevered in faith and became one of the greatest writers in Church history, often called the father of Vatican II. One can certainly interpret from his writings a true sense of abandonment to the will of God, which represents the key in his Spirituality.” At the conclusion of the program, the viewing audience was asked to submit details of any „divine favors” received after praying for Newman’s intercession to the postulate: for his beatification. The Church had been waiting 120 years for a miracle to beatify him. Because of this request, I prayed to him with all my heart, „Please Cardinal Newman, help me to walk so I can return to classes and be ordained.” I didn’t pray for complete healing for that would be too presumptuous; merely to grant me this small „divine favor” which at that time was so urgent. Then I went to bed. To my utter amazement, I woke up that following morning completely pain free, when for months I was in constant agony. Remarkably, I could walk normally with complete strength in my back and legs. But then I remembered that my surgery was scheduled in three weeks! Because of these medical inconsistencies, I was then directed to Dr. Robert Banco who is considered one of the finest spinal surgeons in the US. When he examined me, everything appeared to be normal and perfectly functional, until he viewed the MRI and Myelogram. He was astonished to learn that my spinal condition hadn’t changed at all. And yet, I had no pain or disfigurement. Totally mystified, he admitted that something uniquely remarkable was happening, “I’ve never seen anything like this before!” He then suggested that I should cancel my surgery and RETURN TO MY CLASSES: He couldn’t recommend such difficult and dangerous surgery without any symptoms, such as pain or disfigurement. He agreed to stay with my case far, „this situation can’t possibly last very long.” In fact, it lasted for nine months. I was totally pain free and ambulatory throughout both semesters. And then another disappointment! The very day after my last class in April of 2001, the pain returned in full fury! 

 

But thanks to Cardinal Newman, my prayer was answered, for remarkably, I had just completed my third year, when previously it was medically impossible to do so. Dr. Banco later recounted that there was absolutely no medical or scientific explanation as to why I was totally pain free and for so long a period of time, given the fact that my physical condition hadn’t changed at all.

But now with the return of the intense and incessant pain, I definitely needed the surgery. It was scheduled for August 9, 2001. He scheduled it as soon as he could, hoping I might have sufficient time to recover for my 4th year classes beginning in early September. I was also faced with another difficult challenge that summer. As a prerequisite for entry into my fourth year, I had to complete 120 hours of pastoral internship at one of the major hospitals in Boston, requiring considerable walking. My condition that first night was so critical that I needed a wheelchair to get around. I continuously prayed to Cardinal Newman for strength to walk; otherwise, I would have to leave the program. With Cardinal Newman’s help, somehow I managed to complete it! THROUGH IT ALL, I SOON REALIZED THAT IF CARDINAL NEWMAN HAD TO UNDERGO HIS MANY TRIALS AND AFFLICTIONS AS A PRE-REQUISITE FOR ATTAINING HIS FAITH‘S GOALS, SO, AFTER HIS EXAMPLE, MUST I! Influenced by Newman’s insights, I concluded that so many of us today seek to attain their faith’s goals without any cost or pain, without any trials or afflictions. In this connection Newman once wrote, „True religion has two sides to it, a beautiful side and a severe side. And we all will surely stray from that narrow path that leads to life, if we indulge ourselves only in what is beautiful, while casting aside what is severe.” It was Newman’s ongoing support that helped me to persevere through these most difficult times. I gained strength when reflecting on his renounced poem, „Lead me on kindly light of Truth amidst the encircling gloom… I ask not to see the distant scene; one step is enough for me.“ And by persevering, I begin to discern God’s loving Spirit guiding me, prompting me to follow his kindly light of truth along the narrow path He had chosen for me.

PART II – THE SECOND EVENT

To this day Cardinal Newman continues to inspire and support me in many mysterious ways. I soon came to realize when experiencing the grueling events encompassing my internship and leading up to my healing, that I must learn to persevere patiently, after Newman’s own example, always trusting in God’s love. And Newman’s example of faith had a profound effect upon me, as I confidently approached the awesome day of my surgery. The surgery performed by Dr. Banco however, proved to be much more difficult than originally anticipated. My dura mater (Protective fibrous lining surrounding the Spinal cord housing the spinal fluids) was very badly torn. It also seemed very unlikely that my badly damaged and compressed spinal cord would decompress to its normal size because nerve tissue normally can’t regenerate.

For days thereafter I continued to suffer incredible pain, day and night, with no relief in sight. Even high dosages of morphine didn’t help. On the fifth day after surgery as I laid motionless in my bed, I was informed by one of the doctors that I should forget about returning to my classes, scheduled to begin in three weeks, because it would take many months to recover, if at all!

Upon hearing this tragic assessment, I suddenly felt a strong urge at least, try to get out of bed; to attempt to walk! Inch by inch I slid to the edge of my bed in horrific pain. With the nurse’s help I put my feet onto the cold floor, leaning on the bed with my forearms for support. It was this moment of agony and frustration that led me again to prayer. The exact same prayer I said the year before and under the same circumstances. „Please Cardinal Newman, help me to walk so that I can return to classes and be ordained.” Suddenly I felt a tremendous sensation of intense heat and a strong tingling feeling throughout my body. It seemed to last a very long time. I also felt an indescribable sense of resplendent joy and peace, the likes of which I had never encountered. It was as though I was in God’s presence and lifted up to heaven! Then I felt a strong surge of strength and feeling of confidence that I could finally walk! When I began my prayer I was leaning on my bed in utter agony. But when this experience subsided, I found myself standing completely upright. I then shouted to the nurse, „I have no more pain!” And during these precious, divine moments, I had absolutely no will power of my own, nor any awareness of my affliction or surroundings, caught up, as I was in God’s mysterious presence. I remember simply longing to remain in this unforgettable state; to permanently enjoy these remarkable moments! Immediately after this experience, I began to walk upright, without any pain, and with strength in my back and legs. All I wanted to do was walk, walk without ceasing; first around my bed, out the door, up and down the corridors. I was discharged two hours later without any need for pain medication nor rehabilitation! Within a few days I was walking a mile or two daily. Oh…The date of my healing? This wondrous event occurred on August 15th, the Feast of our Lady’s Assumption, body and soul into heaven. It was later determined that my recovery and regeneration of the nerve tissue of my spinal cord on that unforgettable day was unexplainably accelerated in one mysterious moment. And to everyone’s astonishment, I returned to my classes on time! It was also at this time that I reported my „divine favor” to the Postulator for Newman’s cause for beatification. In an interview by the BBC, Dr. Banco concluded, “The spine is usually the size of a quarter, but in Jack’s case it was compressed to the circumference of a piece of string. He should have been paralyzed long before. After the surgery, it would normally take many months, if at all, for the compressed nerves in his spine to decompress to its normal size, but with excruciating pain and severe headaches. He had none! Recovery ranges from weeks to months depending on its severity.

Jack’s condition was the worst I’d ever seen and surgically the most difficult! But in Jack’s case, there was no period of recovery, whatsoever. You see, after his prayer to Cardinal Newman, his condition was as if he never had a spinal problem or even surgery, for that matter! There is absolutely no medical explanation for what happened to Jack. It was truly a miracle! In all my years before Jack’s surgery or since, I’ve never seen anything like it.”

One year after my surgery on September 14, 2001, the Feast of the triumph of the Cross, at the Cathedral of the Holy Cross in Boston, I was ordained a permanent deacon along with eleven of my classmates. And on that very same day the afternoon of my ordination, I receive an e-mail from the postulator for Newman’s cause stating, “The fathers of the Birmingham Oratory have this day voted to formally initiate the process for the beatification of their founder, the Van. John Henry Cardinal Newman and to take your case to Rome.” Was this notification a providential sign from God that my prayers to Cardinal Newman to be ordained were miraculously answered or merely another coincidence? I don’t know. But what I do know is that it was a beautiful sign, affirming that not only did my healing came from God at Cardinal Newman’s intercession, but also by persevering amidst all of my pain and suffering, some greater good would result, in terms of my recovery and subsequent ordination. Further, some higher purpose might also be achieved, that Cardinal Newman would soon be counted among the blessed in heaven! I believe these remarkable events beautifully describe the concept of our communion with the saints in heaven. I soon realized that THIS COMMUNION IS SELDOM A ONE-TIME EVENT, BUT USUALLY AN ONGOING PROCESS OF GROWTH AND DEVELOPMENT IN REVERENCE AND FRIENDSHIP ALWAYS LEADING TO SOME GREATER GOOD, SOME HIGHER PURPOSE, FAR BEYOND OURSELVES. The circumstances surrounding my recovery were definitely not a one-time event, but two events, occurring almost one year apart thereby prolonging my agonizing affliction. It was a long, convoluted, and often agonizing process with many ups and downs, twists and turns! I’ve been told that it took upon itself the complexion of Newman’s own life. A life characterized by a systematic series of obstacles and misfortunes challenging his faith, while in the passionate pursuit of truth. AND TO REACH MY FAITH’S GOAL, I SOON REALIZED, I HAD TO TRAVEL THAT VERY SAME NARROW AND OFTEN PAINFUL PATH AS HE. We must often endure similar sorrows, and afflictions of the saint whose intercessions we seek, before we can possibly share in that saint’s victory!

PART III – THE BEATIFICATION

For eight long years after my healing, the Congregation for the Causes of the Saints vigorously and scrupulously investigated my petition. Hospital and doctor’s reports were scrutinized, testimony of witnesses were taken and transcribed at the local tribunal, and then forwarded to the Vatican. In Rome a team of spinal surgeons from all over Europe examined all the films and medical records. Thereafter, they unanimously voted by secret ballot that there was absolutely no medical or scientific explanation for my recovery. Then a team of theologians, appointed by the Congregation for the Causes of the Saints determined that my unexplainable recovery was directly linked to my intercessory prayer to Newman.

Following this the Cardinals and Archbishops comprising the Congregation meticulously examined all aspects of the case. Then on July 3, 2009, Pope Benedict XVI proclaimed to the world that my healing was indeed a miracle leading to Cardinal Newman’s beatification! Contrary to tradition, the Pope himself announced that he would celebrate the Mass of Beatification instead of the Prefect for the Causes of the Saints in Birmingham, England, on September 19, 2010. Cardinal Newman would be the first non-martyred saint from England since the 13th century! Two months before the beatification Mass the Holy Father asked me to join him in Birmingham to serve as his deacon and proclaim the Gospel before 80,000 of England‘s faithful. The Pope also asked my wife Carol to participate by carrying Newman’s official relic up to him in the sanctuary for his blessing. In doing so, I believe, the Holy Father officially acknowledged the important role and personal sacrifices deacons’ wives make for the ministries of their husbands. In addition, we both were given opportunities to chat with His Holiness, to our mutual delight! I thanked him for beatifying Cardinal Newman and coming to England. Then he thanked both of us „for your gift of Blessed Cardinal Newman to the Church.” Indeed, this was a day we will always treasure! I was also given a clump of his hair, the only first class relic of Newman in the world, outside of the original housed in the Birmingham Oratory. Since Bl. Cardinal Newman’s beatification, I have dedicated my ministry in both reverence and gratitude to him, WHO IS ALWAYS WITH ME! I pray daily for his kindly intercessions as well as for the prospect for Newman’s canonization, whom I often call “my faithful and special friend.” I have also been privileged to serve the faithful at my parish, St. Thecla in Pembroke, Massachusetts, as well as helping out at St. Paul parish in Hingham, Massachusetts. In addition, I served as the Catholic chaplain at the prison facility in Plymouth, Massachusetts. Furthermore, I have been very fortunate to have been invited to speak on many occasions about Bl. Cardinal Newman and my miracle to numerous parish collaboratives, university Newman centers, and Newman conferences both within and outside of my state.

In my talks I try to impart Newman’s message of trust and confidence in God’s love as well the value of perseverance to both our youth and elderly, especially when immersed in pain, trials, and afflictions. I have also been frequently asked to conduct healing services with Newman’s relic. It has been responsible for many remarkable cures. Cures of people afflicted with various forms of cancer, heart disease, spinal deformities, bone fractures, etc. Now I wish to conclude this treatise of my miracle and Bl. John Henry Cardinal Newman with a reflection that my wife Carol was asked to write as part of the official record of the Pope’s visit to the United Kingdom entitled „Benedict XVI and Blessed John Henry Newman.”

 

Reflection of Carol Sullivan: (A tribute to all deacon’s wives)

 

Little did I know how much my life would change when Jack asked me for my „OK” the night before the deadline for filing his application to enter the deaconate formation program. Jack threw himself completely into the program despite the many obstacles he encountered. He persevered through many trials, but it was because of these trials that Jack experienced his miraculous recovery leading to Cardinal Newman’s beatification. Since his ordination, Jack has immersed himself in his parish and prison ministries, which he loves so much! Our story since my “OK” to his application can only be described as a unique adventure in life. Something you read about in a novel, unbelievable, but true! And through it all, we both remain very ordinary!

 

May I now bless all of you with the relic of Bl. Cardinal John Henry Newman… MAY BL. JOHN HENRY CARDINAL NEWMAN INTERCEDE WITH ALMIGHTY GOD FOR ALL OF YOU, FOR ALL OF YOUR INTENTIONS AND THOSE OF YOUR FAMILIES. AND MAY ALL WHO ARE ILL, EXPERIENCE HEALING…… IN THE NAME OF THE FATHER, AND THE SON, AND THE HOLY SPIRIT. Amen.

CZĘŚĆ I – PIERWSZY EPIZOD

Czy prawda o obcowaniu świętych nie jest jasna albo może jest abstrakcją teologiczną, którą bezmyślnie wypowiadamy w Apostolskim Credo? W rzeczywistości często prosimy o ich pomoc i wstawiennictwo. W jaki sposób obecnie kontaktują się z nami? Słowo „obcowanie” jest najczęściej definiowane jako wzajemne uczestnictwo lub wymiana. Można by pomyśleć, że święci, zanurzeni w świetle nieograniczonej miłości Boga, nie mogliby być obojętni na nasze potrzeby! Odkryłem przez moje niedawne doświadczenie cierpienia i choroby, a następnie dość nagłe uzdrowienie, że faktycznie święci komunikują się z nami na wiele niezwykłych i znaczących sposobów. Ta historia zaczęła się 6 czerwca 2000 roku, kiedy wyruszyłem w raczej niesamowitą i tajemniczą podróż. Obudziłem się nagle tego ranka z rozdzierającym i osłabiającym bólem w plecach i obu nogach. W miejscowym szpitalu tomografia ujawniła poważną deformację dysku lędźwiowego i kręgów skierowanych do wewnątrz i dosłownie wyciskających życie z rdzenia kręgowego, powodując poważne zwężenie. Dzień i noc byłem w bardzo ciężkim stanie. Chodzenie było prawie niemożliwe, ponieważ byłem całkowicie zgięty twarzą do ziemi. Lekarz z pogotowia nalegał, bym natychmiast zgłosił się do chirurga w jednym z głównych szpitali w Bostonie, ponieważ mój stan może szybko doprowadzić do trwałego paraliżu. Bardzo mnie zaniepokoiła ta wiadomość, ponieważ znalezienie specjalisty kręgosłupa, umówienie się na wizytę, poddanie się operacji, a następnie długi okres rekonwalescencji i rehabilitacji może zająć wiele miesięcy. Była już połowa lata i uświadomiłem sobie, że na początku września miałem również rozpocząć trzeci rok studiów w programie formacji diakonatu dla Archidiecezji Bostońskiej. Ukończyłem właśnie drugi rok czteroletniego programu formacyjnego, który miał mnie doprowadzić do święceń. Ostatecznie pod koniec lipca spotkałem się z ordynatorem chirurgii kręgosłupa w jednym z głównych szpitali w Bostonie. Po przejrzeniu wyników moich badań stwierdził: „Niewątpliwie stan twoich pleców jest najgorszy jaki widziałem przez wszystkie lata wykonywania operacji kręgosłupa”. Zasugerował, bym zrezygnował z moich planów powrotu na zajęcia, ponieważ potrzebuję natychmiastowej operacji. Następnie lekarz zaplanował moją operację na początek września, dokładnie na ten dzień, w którym miały być wznowione wykłady. Wracając do domu byłem całkowicie zrozpaczony, zdając sobie sprawę, że zostanę wyrzucony. Włączyłem telewizor, żeby nie myśleć o tym, co mnie spotkało. Przełączając kanały, przypadkowo zatrzymałem się na kanale EWTN.

To wtedy poznałem kardynała Johna Henry’ego Newmana. Program opowiadał o wyjątkowo trudnym życiu kardynała i kryzysie, który pojawił się w jego powołaniu jako anglikańskiego kapłana. Pomimo swej znaczącej pozycji w Kościele Anglikańskim, odważył się zrobić coś niewyobrażalnego! Pomimo nienawiści Anglii do katolików w tym czasie, przeszedł na katolicyzm i ostatecznie został katolickim kapłanem, a następnie kardynałem tegoż Kościoła. W rezultacie został potępiony i odrzucony prawie przez wszystkich, którzy go znali. Pewien uczony scharakteryzował życie i duchowość Newman’a następująco: „Jego życie było rzeczywiście bolesną podróżą w wierze. Kiedy został włączony w jeden obszar działania, ziemia nagle rozstąpiła się pod nim, prowadząc go w kierunku nowego zagadnienia czy projektu. Niemniej jednak wytrwał w wierze i stał się jednym z największych pisarzy w historii Kościoła, często nazywanym ojcem Soboru Watykańskiego II. Z jego pism na pewno można wyczytać szczere pragnienie oddania się woli Bożej, która stanowi klucz jego duchowości”. Na zakończenie programu widzowie zostali poproszeni o przedstawienie szczegółów łask Bożych otrzymanych po modlitwie za wstawiennictwem Newmana do jego procesu beatyfikacyjnego. Kościół czekał 120 lat na cud, by go beatyfikować. Z powodu tej prośby z całego serca modliłem się do niego: „Proszę, kardynale Newmanie, pomóż mi chodzić, abym mógł wrócić na zajęcia i przyjąć święcenia.” Nie modliłem się o całkowite uzdrowienie, bo byłoby to zbyt zarozumiałe; po prostu prosiłem, by udzielił mi tej małej „Bożej łaski”, która w tym czasie była tak pilna. Potem poszedłem spać. Ku memu wielkiemu zdziwieniu następnego ranka obudziłem się nie czując żadnego bólu, kiedy to przez wiele miesięcy byłem w ciągłej agonii. Co ciekawe, mogłem normalnie chodzić z całkowitą siłą w plecach i nogach. Ale potem przypomniałem sobie, że moja operacja została zaplanowana za trzy tygodnie. Z powodu tych niespójności medycznych skierowano mnie do doktora Roberta Banco, który jest uważany za jednego z najlepszych chirurgów kręgosłupa w USA. Kiedy mnie zbadał, wszystko wydawało się zdrowe i doskonale funkcjonujące, dopóki nie obejrzał wyników rezonansu magnetycznego i mielografii. Był zaskoczony, gdy odkrył, że stan mojego kręgosłupa wcale się nie zmienił. A jednak nie odczuwałem bólu ani deformacji. Przyznał – całkowicie zdziwiony – że działo się coś niezwykłego: „Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem! Następnie zasugerował, żebym odwołał operację i WRÓCIŁ NA MOJE ZAJĘCIA. Nie mógł zalecić tak trudnej i niebezpiecznej operacji bez żadnych objawów, takich jak ból czy zniekształcenie. Zgodził się pozostać wciąż przy mojej sprawie, „taka sytuacja nie może trwać bardzo długo”. W rzeczywistości trwało to dziewięć miesięcy. Przez oba semestry zupełnie nie odczuwałem bólu i nie korzystałem z pomocy ambulatoryjnej. A potem kolejne rozczarowanie! Już dzień po moich ostatnich zajęciach, w kwietniu 2001 r., ból powrócił z ogromnym natężeniem! 

Ale dzięki kardynałowi Newmanowi moja modlitwa została wysłuchana, co zaskakujące, właśnie ukończyłem trzeci rok, kiedy wcześniej było to niemożliwe z przyczyn medycznych. Później dr Banco stwierdził, że nie było absolutnie żadnego wyjaśnienia medycznego ani naukowego, dlaczego całkowicie nie odczuwam bólu i to tak długo, biorąc pod uwagę fakt, że moja kondycja fizyczna w ogóle się nie zmieniła. Ale teraz, po powrocie intensywnego i nieustającego bólu, zdecydowanie potrzebowałem operacji. Wyznaczono termin na 9 sierpnia 2001 roku. Zaplanowano to tak szybko, jak to możliwe, mając nadzieję, że będę mieć wystarczająco dużo czasu, aby wrócić na zajęcia na czwartym roku, zaczynające się na początku września. Tego lata stanąłem przed kolejnym trudnym wyzwaniem. Jako warunek wstępny na czwarty rok musiałem odbyć 120 godzin stażu duszpasterskiego w jednym z głównych szpitali w Bostonie, wymagającego sporej ilości chodzenia. Mój stan tamtej pierwszej nocy był tak ciężki, że potrzebowałem wózka inwalidzkiego, żeby się poruszać. Ciągle modliłem się do kardynała Newmana o siłę do chodzenia; w przeciwnym razie musiałbym przerwać program. Z pomocą kardynała Newmana udało mi się jakoś go ukończyć! PRZEZ TO WSZYSTKO WKRÓTCE UŚWIADOMIŁEM SOBIE, ŻE JEŚLI KARDYNAŁ NEWMAN MUSIAŁ PRZEJŚĆ TAK WIELE PRÓB I CIERPIEŃ JAKO WSTĘPNE WYMAGANIA DO OSIĄGNIĘCIA CELÓW SWOJEJ WIARY, TO IDĄC ZA JEGO PRZYKŁADEM, MUSZĘ I JA! Pod wpływem spostrzeżeń Newmana doszedłem do wniosku, że tak wielu z nas dzisiaj dąży do osiągnięcia celów swojej wiary bez żadnych kosztów i bólu, bez prób i cierpień. W związku z tym Newman napisał kiedyś: „Prawdziwa religia ma dwie strony: piękną i surową. Z pewnością wszyscy zejdziemy z wąskiej ścieżki, która prowadzi do życia, jeśli oddamy się tylko temu, co piękne, a odrzucimy to, co surowe”. Nieustanne wsparcie Newmana pomogło mi przetrwać te najtrudniejsze czasy. Zyskałem siłę, gdy zastanawiałem się nad ułożonym przez niego wierszem: „Prowadź mnie, Światło, swą błogą opieką, Światło odwieczne… Nie proszę rajów odległych widoku, starczy promyczek dla jednego kroku.” I przez wytrwałość, zacząłem dostrzegać kierującego mną Ducha Bożego, który zachęcał mnie do podążania w prawdzie za Jego łagodnym światłem wąską ścieżką, którą dla mnie wybrał.

 

CZĘŚĆ II – DRUGI EPIZOD

Do dziś kardynał Newman inspiruje mnie i wspiera na wiele tajemniczych sposobów. Kiedy doświadczałem trudnych wydarzeń związanych z moim stażem i prowadzących do uzdrowienia, zdałem sobie sprawę, że muszę nauczyć się cierpliwej wytrwałości, na wzór Newmana, zawsze ufając miłości Boga. Przykład wiary Newmana wywarł na mnie głęboki wpływ, gdy z ufnością podszedłem do niezwykłego dnia mojej operacji. Operacja przeprowadzona przez dr Banco okazała się jednak znacznie trudniejsza niż pierwotnie przewidywano. Moja opona twarda (ochronna włóknista podszewka otaczająca rdzeń kręgowy, w której znajdują się płyny rdzeniowe) była bardzo poważnie rozdarta. Wydawało się również bardzo mało prawdopodobne, aby mój mocno uszkodzony i skompresowany rdzeń kręgowy rozciągnął się do normalnego rozmiaru, ponieważ tkanka nerwowa normalnie nie może się zregenerować.

Przez kolejne dni, dzień i noc, cierpiałem od silnego bólu bez odczuwalnej ulgi. Nie pomogły nawet wysokie dawki morfiny. Piątego dnia po operacji leżąc w łóżku bez ruchu, zostałem poinformowany przez jednego z lekarzy, że powinienem zapomnieć o powrocie na zajęcia, które mają rozpocząć się za trzy tygodnie, ponieważ powrót do zdrowia zajmie wiele miesięcy, o ile w ogóle to nastąpi! Po usłyszeniu tej tragicznej informacji nagle poczułem silną potrzebę, by przynajmniej spróbować wstać z łóżka i iść! Cal po calu zsunąłem się na skraj łóżka z przerażającym bólem. Z pomocą pielęgniarki postawiłem stopy na zimnej podłodze, podpierając się łokciami na łóżku. To ten moment udręki i frustracji doprowadził mnie ponownie do modlitwy. Była to dokładnie taka sama modlitwa, jaką odmówiłem rok wcześniej i w tych samych okolicznościach. „Proszę, kardynale Newmanie, pomóż mi chodzić, abym mógł wrócić na zajęcia i przyjąć święcenia”. Nagle poczułem intensywne ciepło i silne mrowienie w całym ciele. Trwało to bardzo długo. Towarzyszyło mi także niezwykłe poczucie głębokiej radości i pokoju, jakich nigdy nie doświadczyłem. To było tak, jakbym był w obecności Boga i wzniósł się do nieba! Potem poczułem mocny przypływ sił i pewności siebie, że w końcu mogę chodzić! Kiedy rozpocząłem modlitwę, oparłem się na łóżku w ogromnym bólu. Ale kiedy to doświadczenie ustało, mogłem całkowicie się wyprostować. Następnie krzyknąłem do pielęgniarki: „Nic mnie nie boli!” I podczas tych niezwykłych, boskich chwil byłem absolutnie bezsilny, nie miałem poczucia ani własnego cierpienia ani tego, co jest wokół mnie, czułem się pochwycony, jakbym był w tajemniczej obecności Boga. Pamiętam jedynie tęsknotę do pozostania w tym niezapomnianym stanie, aby na stałe cieszyć się tymi niezwykłymi chwilami! Natychmiast po tym doświadczeniu wyprostowałem się i zacząłem chodzić, bez bólu, z siłą w plecach i nogach. Chciałem tylko chodzić i chodzić nieustannie; najpierw wokół mojego łóżka, potem korytarzami w górę i w dół, dalej i dalej. Zostałem zwolniony dwie godziny później bez potrzeby leczenia bólu ani rehabilitacji! W ciągu kilku dni chodziłem już milę lub dwie dziennie. Och … Data mojego uzdrowienia? To cudowne wydarzenie miało miejsce 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia Matki Bożej, Jej ciała i duszy do nieba. Z czasem ustalono, że moje odzyskanie i regeneracja tkanki nerwowej rdzenia kręgowego w tym niezapomnianym dniu zostały w niewyjaśniony sposób przyspieszone w jednym tajemniczym momencie. Ku zaskoczeniu wszystkich, wróciłem na zajęcia na czas! Zgłosiłem wówczas otrzymaną przeze mnie „Bożą łaskę” postulatorowi procesu beatyfikacyjnego kardynała Newmana. W wywiadzie dla BBC dr Banco stwierdził: „Kręgosłup jest zwykle wielkości jednej czwartej, ale w przypadku Jacka był ściśnięty do obwodu kawałka sznurka. Już dawno powinien być sparaliżowany. Po operacji normalnie zajęłoby wiele miesięcy, jeśli w ogóle, aby skompresowane nerwy w jego kręgosłupie rozszerzyły się do normalnej wielkości z towarzyszącymi temu silnymi bólami głowy i rozdzierającym bólem. Nic takiego nie miałem! Rehabilitacja waha się zazwyczaj od tygodni do miesięcy w zależności od stanu zaawansowania choroby.

Stan Jacka był najgorszy, jaki kiedykolwiek w życiu widziałem, a chirurgicznie najtrudniejszy! Ale w przypadku Jacka nie było okresu zdrowienia. Po modlitwie do kardynała Newmana jego stan był taki, jakby nigdy nie miał problemu z kręgosłupem, a nawet operacji! Nie ma absolutnie żadnego medycznego wyjaśnienia tego, co stało się z Jackiem. To był naprawdę cud! Przez wszystkie lata przed operacją Jacka i później, nigdy nie widziałem czegoś podobnego.”

Rok po operacji 14 września 2001 r., w Święto Podwyższenia Krzyża, w Katedrze Świętego Krzyża w Bostonie, otrzymałem święcenia diakonatu wraz z jedenastoma moimi kolegami z roku. Tego samego dnia, po moich święceniach, otrzymałem od postulatora procesu Newmana e-mail z informacją „Ojcowie z Oratorium w Birmingham głosowali dziś za oficjalnym rozpoczęciem procesu beatyfikacyjnego ich założyciela, Sługi Bożego kardynała Newmana i za przekazaniem twojej sprawy do Rzymu.” Czy to powiadomienie było znakiem Bożej Opatrzności, że moje modlitwy do kardynała Newmana, aby zostać wyświęconym, zostały cudownie wysłuchane, czy był to tylko kolejny przypadek? Nie wiem. Jednak jestem pewien, że był to piękny znak potwierdzający, że moje uzdrowienie pochodzi nie tylko od Boga za wstawiennictwem kardynała Newmana, ale także pośród całego mojego bólu i cierpienia, przez wytrwałość, może przynieść większe dobro, jeśli chodzi o mój powrót do zdrowia i późniejsze święcenia. Co więcej, można również osiągnąć wyższy cel, aby wkrótce kardynał Newman został zaliczony do grona błogosławionych w niebie! Wierzę, że te niezwykłe wydarzenia pięknie opisują tajemnicę obcowania świętych. Wkrótce zdałem sobie sprawę, ŻE OBCOWANIE ŚWIĘTYCH RZADKO JEST WYDARZENIEM JEDNORAZOWYM, ALE TRWAŁYM PROCESEM WZROSTU I ROZWOJU W ODNOWIENIU I PRZYJAŹNI, ZAWSZE PROWADZĄCYM DO PEWNYCH WIĘKSZYCH DÓBR, WYŻSZYCH CELÓW, BĘDĄCYCH POZA NAMI. Okoliczności mojego uzdrowienia zdecydowanie nie były zdarzeniem jednorazowym, ale dwoma wydarzeniami, które miały miejsce w odstępie niemal jednego roku, przedłużając w ten sposób moją udrękę. Był to długi, zawiły i często bolesny proces z wieloma wzlotami i upadkami, nieoczekiwanymi zwrotami akcji! Powiedziano mi, że było to niezwykle ważne dla ukazania oblicza kardynała Newmana i jego życia, które było pełne przeszkód i nieszczęść podważających jego wiarę, a on pozostał nieugięty w dążeniu prawdy. I ABY OSIĄGNĄĆ CEL MOJEJ WIARY, JUŻ WKRÓTCE UŚWIADOMIŁEM SOBIE, ŻE MUSIAŁEM PODRÓŻOWAĆ TAK SAMO WĄSKĄ I CZĘSTO BOLESNĄ ŚCIEŻKĄ JAKO ON. Często musimy znosić podobne smutki i cierpienia świętego, którego wstawiennictwa szukamy, zanim będziemy mogli uczestniczyć w jego zwycięstwie!

CZĘŚĆ III – BEATYFIKACJA

Przez osiem długich lat po moim uzdrowieniu Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych z zapałem i skrupulatnie badała moją prośbę. Przebadano raporty szpitali i opinie lekarzy, zeznania świadków zostały zebrane i spisane w miejscowym sądzie, a następnie przekazane do Watykanu. Zespół chirurgów kręgosłupa z całej Europy wnikliwie obejrzał wszystkie filmy i dokumentację medyczną. Następnie w tajnym głosowaniu jednogłośnie stwierdzili, że nie ma absolutnie żadnego medycznego ani naukowego wyjaśnienia mojego powrotu do zdrowia. W kolejnym etapie zespół teologów powołany przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych stwierdził, że moje niewytłumaczalne wyzdrowienie było bezpośrednio związane z moją modlitwą wstawienniczą do kardynała Newmana. Następnie kardynałowie i arcybiskupi z tej Kongregacji skrupulatnie badali wszystkie aspekty sprawy. Ostatecznie 3 lipca 2009 r. Papież Benedykt XVI ogłosił światu, że moje uzdrowienie było rzeczywiście cudem prowadzącym do beatyfikacji kardynała Newmana! Inaczej niż to było w tradycji, papież ogłosił, że osobiście odprawi Mszę beatyfikacyjną zamiast prefekta Kongregacji do Spraw Świętych w Birmingham, w Anglii, 19 września 2010 r., a kardynał Newman będzie pierwszym świętym Anglii od XIII, który nie był męczennikiem. Dwa miesiące przed Mszą beatyfikacyjną Ojciec Święty poprosił mnie, abym przyłączył się do Niego w Birmingham, służył jako diakon i głosił Ewangelię przed 80 000 wiernych Anglii. Papież poprosił również moją żonę Carol, aby wzięła udział w tej uroczystości w kościele i przyniosła Mu do pobłogosławienia oficjalną relikwię Newmana. Uważam, że czyniąc to, Ojciec Święty oficjalnie uznał ważną rolę i osobiste poświęcenie, które żony diakonów ofiarowują w służbie mężów. Ponadto, ku naszej wspólnej radości, oboje mieliśmy okazję porozmawiać z Jego Świątobliwością! Podziękowałem Mu za beatyfikację kardynała Newmana i przyjazd do Anglii. Następnie podziękował nam obojgu „za nasz dar błogosławionego kardynała Newmana dla Kościoła”. Rzeczywiście, był to dzień, który na zawsze pozostanie dla nas niezapomniany! Dostałem też kępkę jego włosów, jedyną na świecie relikwię Newmana pierwszego stopnia, poza oryginalną siedzibą w oratorium w Birmingham. Od dnia beatyfikacji kardynała Newmana, poświęciłem mu swoją posługę zarówno ze szczególną czcią, jak i wdzięcznością temu, KTÓRY ZAWSZE JEST PRZY MNIE! Codziennie modlę się o jego życzliwe wstawiennictwo, a także o kanonizację* kardynała, którego często nazywam „moim wiernym i szczególnym przyjacielem”. Miałem również przywilej służyć wiernym w mojej parafii, St. Thecla w Pembroke, Massachusetts, a także pomagać w parafii St. Paul w Hingham, Massachusetts. Ponadto pełniłem funkcję kapelana katolickiego w więzieniu w Plymouth w stanie Massachusetts. Co więcej, miałem przywilej wielokrotnie mówić o bł. kardynale Newmanie i moim cudzie licznym grupom parafialnym i w uniwersyteckich ośrodkach Newmana oraz głosić konferencje o Newmanie zarówno w moim stanie, Massachusetts, jak i poza nim.

W moich przemówieniach staram się przekazywać przesłanie Newmana o zaufaniu i wierze w miłość Boga, a także o tym jak ważna jest wytrwałość zarówno dla naszej młodzieży, jak i osób starszych, zwłaszcza gdy są pogrążeni w bólu, próbach i udrękach. Często też proszono mnie o prowadzenie posługi uzdrawiania przy pomocy relikwii Newmana. Dzięki nim dokonało się wiele niezwykłych uzdrowień osób dotkniętych różnymi rodzajami nowotworów, chorobami serca, deformacjami kręgosłupa, złamaniami kości itp. Teraz pragnę zakończyć ten traktat o moim cudzie i bł. Kardynale Newmanie refleksją, o napisanie której została poproszona moja żona Carol w ramach oficjalnego zapisu wizyty papieża w Wielkiej Brytanii zatytułowanego „Benedykt XVI i błogosławiony John Henry Newman”.

Refleksja Carol Sullivan – Hołd złożony żonom wszystkich diakonów

Nie wiedziałam, jak bardzo zmieni się moje życie, gdy Jack poprosił mnie o moje „tak” na dzień przed upływem terminu składania wniosków o udział w programie formacji diakonatu. Jack był zdeterminowany udziałem w tym programie, pomimo wielu przeszkód, jakie napotkał. Przeszedł przez wiele trudności, ale to właśnie z powodu tych prób Jack doświadczył cudownego uzdrowienia, co doprowadziło do beatyfikacji kardynała Newmana. Od czasu święceń Jack zaangażował się w swojej parafii i w duszpasterstwie więziennym, które tak bardzo pokochał! Historię naszego życia od czasu mojego „tak” wobec jego aplikacji można określić tylko jako wyjątkową przygodę. Coś, o czym czytałeś w powieści, coś niewiarygodnego, a jednak prawdziwego! I w tym wszystkim oboje pozostajemy bardzo zwyczajni!

Chciałbym teraz błogosławić was wszystkich relikwią bł. kardynała Newmana:

NIECH BŁOGOSŁAWIONY JOHN HENRY KARDYNAŁ NEWMAN WSTAWIA SIĘ ZA WAMI U BOGA WSZECHMOGĄCEGO, WE WSZYSTKICH  WASZYCH INTENCJACH I ZA WASZE RODZINY. NIECH WSZYSCY, KTÓRZY SĄ CHORZY, DOŚWIADCZĄ UZDROWIENIA …… W IMIĘ OJCA, SYNA I DUCHA ŚWIĘTEGO. AMEN.

 

 

*tekst pochodzi sprzed kanonizacji, której Ojciec Święty Franciszek dokonał w Rzymie, 13 X 2019 r.