Newman – święty dla nas, inspiracja 102

 

 

Św. Filip w swym Bogu

św. Jan Henryk kard. Newman COr

 

tłumaczenie: Natasza Lisowska

 

 

 

Filipie, na Ciebie padł jasny promień,
który z Nieba zstąpił na głos Twej modlitwy,
by stopić Twe serce i wypalić wszystko,
co się w nim ostało z ziemskich pobudek.

Twoja dusza stała się jak najczystsze szkło,
przezroczysta i promienna,
przez którą może przenikać Światłość Wcielona
w nieprzyćmionym majestacie.

I tak, kiedy patrzymy na Filipa,
widzimy obraz Jego Pana:
Święty rozmywa się pośród płomienia,
krążącego wokół Żywego Słowa.

Łagodne i roztropne [Słowo], nikogo więcej tu nie ma,
ofiarowuje ludziom światło.
Jego groźne słowo napełnia ucho,
raz zdaje się przenikliwe jak ogień,
innym zaś delikatne niczym śnieg.

Jak śnieg padają te wewnętrzne pouczenia,
tak delikatne, tak jasne, tak czyste i orzeźwiające,
z delikatnym ciężarem, by stopniowo
zanurzyć się w rozpalonej duszy.

Bezgrzeszny [Syn] przychodzi, aby odszukać
serce ponure, samotnego ducha,
nie mniej niż gdyby należały do Niego,
czułe z natury, choć dumne lub słabe.

On bierze i bada serce grzesznika,
posługując się swymi uczonymi,
i waży, co może on znieść,
zanim nałoży pokutę.

Jezu, objaw synom Filipa
najdelikatniejszą mądrość z góry,
by szerzyć współczucie ponad gorliwość
i łączyć cierpliwość wespół z miłością.

 

Oratorium, 1850.

 

za: Natasza Lisowska OP’owieści kresowe o nadziei